ΠΑ 23.5 17:00 Καμάρα | Μοτοπορεία
εκεί που εμείς στεγάζουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας
εκεί που κάποιες άλλες παλαιότερα είχαν στεγάσει την “επανάσταση της καθημερινής τους ζωής” (ενώ κάποιοι άλλοι συνεχίζουν ακόμα να το κάνουν, αποφεύγοντας τη σφιχτή αγκαλιά της οικογένειας και τα τυπικά χαμόγελα με τους ιδιοκτήτες)
εκεί που σήμερα (αλλά και αύριο και χθες) κάποιοι άλλοι έφτιαξαν σπίτια για να αποφύγουν έστω και για λίγο να γίνουν διαχειριστέα ύλη στα χέρια του κράτους
εκεί που κλάψαμε, γελάσαμε, μεθυσμένα και μη, ανώμαλα και υστερικά, χωρίς να ξεχνάμε ότι : η κριτική δεν είναι πάθος του εγκεφάλου, αλλά εγκέφαλος του πάθους
εκεί που προσπαθούμε να εξαλείψουμε το δικό μου και το δικό σου (παρόλο που συχνά δεν τα καταφέρνουμε)
εκεί που προσπαθούμε να κατανοήσουμε (με σκοπό πάντα να καταστρέψουμε) το σύνολο των διαμεσολαβήσεων και των διαχωρισμών που συνθέτουν την καπιταλιστική ολότητα
εκεί που επιλέγουμε να κοιτάζουμε πέρα από αυτόν τον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα ξέρουμε ότι οι αρνήσεις δεν είναι υπόθεση μίας ατομικής απόφασης, αλλά επίδικο των συλλογικών μας αγώνων
το δικό μας εκεί δεν χωράει σε αυτό τον κόσμο,
ξεφυτρώνει όμως συχνά μέσα από τις καταλήψεις
εκεί λοιπόν που κάποιοι και κάποιες χάθηκαν, αφήνουμε ένα μαύρο ρόδο, σκουπίζουμε τα δάκρυα, σφίγγουμε τα δόντια και ψιθυρίζουμε για άλλη μία φορά :
αλληλεγγύη στις καταλήψεις
στη Ρόζα Νέρα, στο Παπουτσάδικο, στον Ε.Κ.Χ Σχολείο, στις καταλήψεις στέγης μεταναστριών, σε όσες δεν υπάρχουν πια σαν κτίρια και σε όσες θα εμφανιστούν στο μέλλον
