ΠΑ 12.11 18:00 Αγ. Βενιζέλου | Πορεία ενάντια στις δολοφονίες

22/10 Ο Νίκος Σαμπάνης, Ρομά 18 χρονών, πέφτει νεκρός από σφαίρες μπάτσων της ομάδας ΔΙΑΣ επειδή δεν σταμάτησε σε έλεγχο.

 

25/10 Ο Δημήτρης Δαγκλής, εργαζόμενος της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά, σκοτώνεται ενώ εκτελούσε την εργασία του.

 

26/10 Μία γυναίκα και τρία παιδιά χάνουν τη ζωή τους σε ένα ακόμα ναυάγιο στο Αιγαίο στην προσπάθεια τους να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα. Είναι πολύ πιθανό πως δεν θα μάθουμε ποτέ τα ονόματα τους.

 

Η καθημερινότητα μας υπενθυμίζει διαρκώς πως οι ζωές μας είναι αναλώσιμες. Από τη μία, ακούμε διαρκώς πως η ανθρώπινη ζωή αποτελεί την ύψιστη αξία αυτής της κοινωνίας και από την άλλη, ο θάνατος των προλετάριων δικαιολογείται διαρκώς με τους πιο γελοίους τρόπους. Ένα περιστατικό μικρο-παραβατικότητας είναι επαρκής αφορμή δολοφονίας από τους μπάτσους, αν ο δράστης είναι Ρομά. Η εντατικοποίηση των εργαζομένων είναι αποδεκτή ακόμα και αν οδηγεί σε θάνατο από “ατύχημα” γιατί η αναγκαιότητα της αύξησης της παραγωγικότητας δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν τα απαραίτητα έγγραφα για να μπουν στη χώρα είναι αιτία να αφεθούν να πνιγούν στο Αιγαίο. Και ενώ γράφεται αυτό το κείμενο, τα περιστατικά αυτά συνεχώς πληθαίνουν.

 

Αυτό που τα συνδέει μεταξύ τους είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται η ζωή από το κεφάλαιο. Στον κόσμο του κεφαλαίου, η ανθρώπινη ζωή υπολογίζεται μόνο στον βαθμό που μπορεί να συνδεθεί με την παραγωγή, κυκλοφορία και κατανάλωση εμπορευμάτων. Σε αντίθετη περίπτωση μπορεί και να κριθεί ως αναλώσιμη. Με άλλα λόγια, η μοναδική αξία που αναγνωρίζει το κεφάλαιο είναι  αυτή που μπορεί να μετρηθεί σε χρήμα.

 

Μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα, η επίκληση σε κάποιο ανθρωπιστικό ιδεώδες δεν πρόκειται να μας βοηθήσει. Αν μπορούμε να αναγκάσουμε το κεφάλαιο να υπολογίσει τις ζωές μας, μπορούμε να το κάνουμε μόνο μέσα από αγώνες που θα κινηθούν ενάντια στην ίδια την παραγωγή αξίας. Οι συγκρούσεις σε κάθε στιγμή της αναπαραγωγής του κεφαλαίου έχουν αυτή τη δυνατότητα καθώς διαταράσσουν την ομαλότητα που προσπαθεί να επιβάλει δημιουργώντας του κόστος.

 

Τέτοιες συγκρούσεις, ευτυχώς, συμβαίνουν παντού γύρω μας. Κοινότητες Ρομά έκλεισαν δρόμους και συγκρούστηκαν με τους μπάτσους μετά τη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη, οι εργαζόμενοι της COSCO κήρυξαν απεργία αντιδρώντας στον θάνατο του συναδέλφου τους, μετανάστες και μετανάστριες έχουν εξεγερθεί πολλές φορές ενάντια στην εξαθλίωση που τους επιβάλλει το ελληνικό κράτος. Οι κινήσεις αυτές, όσο σπασμωδικές και διαχωρισμένες και αν φαίνονται, μπορούν πραγματικά να οδηγήσουν σε μία πιο ανεκτή ζωή για τις κοινότητες των αγωνιζόμενων. Κυρίως, όμως, αφήνουν ανοικτό το ενδεχόμενο της συνάντησης των αγωνιζόμενων υποκειμένων, της ενοποίησης του πολυ-διασπασμένου προλεταριάτου μέσα σε έναν κοινό αγώνα με επίδικο την ίδια τη ζωή που θα καταστρέψει την κοινωνία του κεφαλαίου.

Μέχρι να πάψουν οι ζωές μας να μετρώνται σε χρήμα.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΕΣ ΚΑΙ ΟΣΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *