Δεν θα πληρώσουμε (και αυτήν) την κρίση του κεφαλαίου

Από τη στιγμή που η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία έχει κατακλύσει τον δημόσιο διάλογο το ζήτημα του πολέμου. Σε κάθε τηλεπαράθυρο, στις συζητήσεις μεταξύ μας, στα σόσιαλ μίντια, ακούμε και διαβάζουμε για το πότε θα τελειώσει, αν θα τελειώσει και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις του. Για το τελευταίο ξέρουμε όλες μας την απάντηση. Τη βιώνουμε καθημερινά οταν πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ, όταν βάζουμε βενζίνη για να πάμε στη δουλειά μας και κυρίως όταν ανοίγουμε τα εκκαθαριστικά του ηλεκτρισμού ρεύματος και του φυσικού αερίου.

Ωστόσο δεν έχουν όλοι αρνητικές επιπτώσεις από αυτή την κρίση. Υπάρχουν αυτοί που  κερδίζουν. Η αύξηση του κόστους παραγωγής και μεταφοράς προϊόντων έχει δώσει σε μία σειρά αφεντικών, από τους παρόχους ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου μέχρι τα σούπερ μάρκετ, τη δυνατότητα να διογκώνουν τις τιμές και να κερδοφορούν στις πλάτες μας. Συγκεκριμένα, το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο, το οποίο να σημειώσουμε ότι κινεί τα πλοία του με αφορολόγητα καύσιμα, κατέχει το 20 τοις εκατό του παγκόσμιου εμπορίου υγροποιημένου αερίου το οποίο και πανάκριβο είναι και περιζήτητο μετά την απόφαση της Ευρώπης για ενεργειακή απεξάρτηση από τη Ρωσία.

Ούτε με τις ζωές μας

Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί το τελευταίο επεισόδιο ανάμεσα σε πολλά άλλα πολεμικά επεισόδια: Λιβύη, Συρία, Υεμένη, Καζακστάν και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Η διαρκής αύξηση των διακρατικών ανταγωνισμών σε όλο τον πλανήτη αποτελούν προϊόν της καπιταλιστικής κρίσης. Το κεφάλαιο όταν δεν μπορεί να ξεπεράσει την κρίση μέσα από την αναδιάρθρωση και το άνοιγμα σε νέες αγορές και νέα πεδία κερδοφορίας, καταφεύγει στην καταστροφή τόσο μέσων παραγωγής όσο και ανθρώπινου δυναμικού ώστε να μπορέσει να μπει σε νέους κύκλους συσσώρευσης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα μιας τέτοιας διαδικασίας είναι τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής (το γνωστό σε όλους μας μνημόνιο) στην Ελλάδα, την Αργεντινή και αλλού. Οι πόλεμοι είναι το αποτέλεσμα αυτής της αναγκαιότητας καταστροφής κεφαλαίου, της ραγδαίας υποτίμησης της εργατικής δύναμης και της δημιουργίας πλεονάζοντων πληθυσμών. Η ενεργειακή κρίση, κυρίως μέσα από την έλλειψη φυσικού αερίου, τα προβλήματα στην παραγωγή και την κυκλοφορία των εμπορευμάτων από την πανδημία, η οικονομική κρίση, που είναι ξανά εδώ, οδηγούν στην αύξηση των διακρατικών ανταγωνισμών για μια καλύτερη θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό. Επομένως, ο πόλεμος είναι μία ακραία μορφή της καπιταλιστικής κρίσης. Είναι η συνέχιση της αναδιάρθρωσης με άλλα μέσα.

Το ελληνικό κράτος εντείνει την πολεμική του προετοιμασία μέσα από εξοπλιστικά προγράμματα δισεκατομμυρίων, την εμπλοκή του στους πολέμους στην Αφρική και στην Υεμένη, τον ανταγωνισμό για τη νοτιοανατολική Μεσόγειο αλλά και τη συμμετοχή του στον πόλεμο της Ουκρανίας. Στην πραγματικότητα, η πιο σημαντική προετοιμασία που γίνεται είναι το εκ νέου χτίσιμο του εθνικού αφηγήματος απέναντι σε παλιούς και νέους εχθρούς. Το χτίσιμο της εθνικής ενότητας απέναντι στην απειλή είτε πρόκειται για έναν γενικευμένο πόλεμο είτε για κάποιο θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο. Η εθνική ενότητα είναι ό,τι πιο κρίσιμο αυτή τη στιγμή για το κράτος καθώς μπορεί να δώσει τη νομιμοποίηση να συνεχιστεί η υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, να συνεχιστεί η εμπλοκή του ελληνικού κράτους σε αυτόν τον πόλεμο. Όσο περισσότερη διαταξική ειρήνη προωθούν, τόσο μεγαλύτερη είναι η υποβάθμιση των ζωών μας, τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος για μεγαλύτερη πολεμική εμπλοκή στο μέλλον.

Ούτε με τον μισθό μας

Από την πλευρά μας, δεν βλέπουμε τη βελτίωση της ζωής μας να περνά μέσα από τα συμφέροντα κανενός κράτους ή διακρατικής συμμαχίας. Είτε στη Δύση είτε στην Ανατολή, είτε στις χώρες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, είτε στη Ρωσία και στην Κίνα, μια νέα πολεμική συνθήκη μάς επιβάλλεται: Φτωχοποίηση, εξαθλίωση, καταστολή.

Δεν βλέπουμε στα συμφέροντά μας τη συστράτευση με κανένα στρατόπεδο, πόσο μάλλον το ελληνικό. Δεν μπορούμε να συνταχθούμε μαζί με τα αφεντικά μας όταν καθημερινά βιώνουμε την εκμετάλλευση με μισθούς πείνας. Όταν κάθε μέρα αντιμετωπίζουμε την ανασφάλεια στους χώρους εργασίας με ελάχιστα μέτρα προστασίας που έχουν οδηγήσει σε ρεκόρ εργατικών ατυχημάτων – εργοδοτικών δολοφονιών τα τελευταία δύο χρόνια. Όταν οι ζωές μας είναι βουτηγμένες στην επισφάλεια, το άγχος και την εντατικοποίηση. Δεν θα συναινέσουμε σε καμία εθνική ενότητα όταν το ελληνικό κράτος σκοτώνει μετανάστες στα σύνορα και διεξάγει επαναπροωθήσεις. Όταν διώχνει μετανάστριες από τα σπίτια τους και όταν τις στοιβάζει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Για εμάς ο εχθρός είναι εδώ. Τα αφεντικά μας που είτε νόμιμα, είτε παράνομα κλέβουν την υπεραξία που παράγουμε. Οι ιδιοκτήτες της ΔΕΗ, οι πάροχοι ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου οι οποίοι μας φέρνουν λογαριασμούς ίσα με ένα ολόκληρο ενοίκιο. Οι ιδιοκτήτες ακινήτων οι οποίοι μάς έχουν ανεβάσει το ενοίκιο στα ύψη. Τα σούπερ μάρκετ, που από την πανδημία δεν έχουν σταματήσει να κερδοφορούν στις πλάτες μας. Οι μπάτσοι που μας δέρνουν στις πορείες και στις απεργίες.

Εχθρός μας, λοιπόν, είναι το κεφαλαίο και δεν θέλουμε, ούτε μπορούμε να πληρώσουμε και αυτή την κρίση του. Το κάνουμε εδώ και 15 χρόνια.

Να αγωνιστούμε ενάντια στην ισοπέδωση της ζωής μας, για την αύξηση του μισθού

Να αγωνιστούμε ενάντια στη μετακύλιση της καπιταλιστικής κρίσης στο κόστος ζωής μας

Να μπλοκάρουμε την πολεμική μηχανή του ελληνικού κράτους

Πολυεθνικές κοινότητες αγώνα σε κάθε χώρο εργασίας και κάθε γειτονιά

Χαρτιά σε όλες και όλους τους μετανάστες χωρίς διακρίσεις

Πόλεμο στον πόλεμο – Αντιπολεμική Απεργία – Οργάνωση στη Βάση

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΚΑΜΑΡΑ 10:00

Ανοιχτή Αντιπολεμική Συνέλευση