Φάμπρικα Υφανέτ κατάληψη για πάντα
Εργοστάσιο της Υφανέτ (1905- 1967)
1η γενιά: δεκάετια του 50, ο βιομηχανικός καπιταλισμός κάνει τα πρώτα δειλά του βήματα στην Ελλάδα.
Χίλιες εργάτριες, δεκάωρα πάνω στα κλωστήρια, κομπίνες των αφεντικών, απεργίες, αποζημιώσεις που δεν δίνονται,
υποσχέσεις που δεν τηρούνται, νέες απεργίες, κατάληψη του εργοστασίου, κλείσιμο και κατάσχεση από την εθνική τράπεζα.
Εργοστάσιο της Υφανέτ (1967- 2004)
2η γενιά: Χούντα και μεταπολίτευση.
Η ανεξέλγεκτη βλάστηση παίρνει την εκδίκησή της και τον έλεγχο του εργοστασίου.
Εικόνες εγκατάληψεις και παρακμής. Μόνη χρήση του χώρου, καταφύγιο για ιστορίες πρέζας και παιδικών εξερευνήσεων.
Εργοστάσιο της Υφανέτ (Μάρτιος 2004)
3η γενιά. καταλαμβάνουμε τον χώρο στις 20 Μαρτίου του 2004.
Μια απόπειρα απελευθέρωσης του χώρου και του χρόνου που μας έχουν κλέψει.
Και η ιστορία συνεχίζεται. Αρχίζουν διαδικασίες πώλησεις της Υφανέτ στο Κρατικό Μουσείο για τη στέφαση της συλλογής Κωστάκη και την αναβάθμιση του πολιτισμού της πόλης. Ποιός πολιτισμός όμως είναι αυτός; Ο πολιτισμός της κατανάλωσης εκδηλώνεται με την τοποθέτηση του αντικειμένου-εμπορεύματος σε έναν περίοπτο χώρο έκθεση αποκομμένο από κάθε κοινωνικό και ιστορικό δεσμό. Αυτή η ιδέα αντανακλά μια κοινωνία παθητική και αποστειρωμένη η οποία θα προτιμούσε να γίνει η Υφανέτ ένας ακόμα καναπές στο σαλόνι της πόλης. Αναμφίβολα τα σχέδια αυτά προωθούνται για τη μίζα και τη φιγούρα μίας κλίκας ανθρώπων οι οποίοι, είτε το ξέρουν είτε όχι, αντιπροσωπεύουν μια δυναμική τάση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης της Θεσσαλονίκης. Μια τάση που βαθαίνει και επεκτείνει τους καταναγκασμούς βαφτίζοντάς τους πολιτιστική ζωή. Συμβαίνει παντού. Από το μύλο μέχρι τα λαδάδικα, ξεριζώνει μνήμες για να αντικατασταθούν από το ηγεμονικό παρόν του εμπορεύματος.
Η τέχνη της βιτρίνας και η κουλτούρα της ουδετερότητας δεν έχουν τίποτα κοινό με τις αξίες που μας ενώνουν. Δημιουργώντας έναν χώρο ενάντια σε κάθε εξουσία ποντάρουμε στην απελευθέρωση ανθρωπίνων δεξιοτήτων και στην γονιμοποιήση εμπειριών συλλογικής αντίστασης. Αυτή είναι η μόνη τέχνη της εποχής μας. Η κατάληψη Φάμπρικα υφανέτ θα παραμείνει μία ρωγμή στην αλλοτριωμένη καθημερινότητας κρατώντας ζωντανή την ελπίδα για την κατεδάφιση του καπιταλιστικού κόσμου.
