ΣΑ 1.11 12:00 | Διαδήλωση – Καμία δίωξη στους εξεγερμένους της Αμυγδαλέζας μέχρι την καταστροφή των στρατοπέδων συγκέντρωσης
ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ, ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑΞΑΝ…
Τον Αύγουστο του 2013, οι μετανάστες του κέντρου κράτησης της Αμυγδαλέζας εξεγείρονται μετά την ανακοίνωση της (επ’αορίστον) παράτασης της κράτησής τους. Μέσα σε 4 ώρες, μέρος του εξοπλισμού και των εγκαταστάσεων του κέντρου κράτησης είχε καταστραφεί. Αυτή ήταν φυσικά η αφορμή, καθώς τα αίτια της εξέγερσης τους μπορούν κάλλιστα να βρεθούν στις άθλιες συνθήκες κράτησής τους, στην βιαιότητα και στους χλευασμούς της αστυνομίας, στην ίδια τους την ύπαρξη που ασφυκτιά σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Η αντίδραση του κράτους και των ΜΜΕ αρχικά ήταν έκπληξη: κανείς δεν περίμενε ότι αυτοί οι άνθρωποι, που όλοι τους θεωρούσαν αδύναμους, σιωπηλούς και άβουλους θα αποδείξουν το αντίθετο με έναν τόσο δραστικό τρόπο. Μετά το πρώτο σάστισμα ήρθε η καταστολή, η οποία υπήρξε άγρια. Οι μετανάστες που τελικά συλλαμβάνονται φορτώνονται με κατηγορίες. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο τώρα, ένα χρόνο μετά, στην δίκη των εξεγερμένων μεταναστών.
Τι μας δείχνει όμως αυτή η καταστολή του κράτους και τι η εξέγερση των μεταναστών; Παρά το γεγονός ότι οι αγώνες γνωρίζουν μια ύφεση ως προς τη δυναμική τους, η εξέγερση των μεταναστών στην Αμυγδαλέζα μας υπενθυμίζει ότι κάποιοι επιμένουν να αγωνίζονται και ότι η σιωπή νεκροταφείου που θέλει να επιβάλει το κράτος δεν έχει επικρατήσει ολοκληρωτικά, και δεν θα επικρατήσει όσο επιλέγουμε να αγωνιζόμαστε εναντίον της, με τα όρια και τις αδυναμίες πάντα, με τις νίκες και τις ήττες μας. Η εξέγερση των μεταναστών δείχνει ότι παρά τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα που μας χωρίζουν, τις διαφορετικές γλώσσες που μιλάμε, βρισκόμαστε όλοι παντού αντιμέτωποι με διαφορετικά πρόσωπα και εντάσεις του ίδιου “τέρατος”, του ίδιου προβλήματος: Την υποτίμηση και ισοπέδωση των ζωών μας για να συνεχίσει ο καπιταλισμός να αναπαράγεται, για να συνεχίσει να αναπαράγεται αυτό το σύστημα, το οποίο ενώ αποτελείται από ανθρώπους, πλέον είναι εμφανές ότι είναι εκμεταλλευτικό και περνά από πάνω τους. Η εξέγερση των μεταναστών δείχνει ότι η αντίσταση είναι αναγκαιότητα, και ακριβώς αυτή η αναγκαιότητα είναι ικανή και αρκετή για να μας ενώσει μαζί τους.
Μπορεί η στυγνή πραγματικότητα να μας δείχνει ότι, η καθημερινότητα των μεταναστών μέσα στα κέντρα κράτησης δε βελτιώθηκε, οι θάνατοι και οι κάθε είδους βασανισμοί μέσα και έξω από αυτά να συνεχίζονται. Κάποιος μπορεί να νομίζει συνεπώς ότι η εξέγερση τους ήταν μάταιη, καθώς οι εξεγερμένοι το μόνο που εισέπραξαν ήταν καταστολή και κατηγορίες . Η εξέγερσή τους όμως, έδειξε με αναντίρρητο τρόπο κάτι, που κάποιοι μας θέλουν να ξεχνάμε: όσοι δε χωρούν στο “νέο θαυμαστό” κόσμο του κεφαλαίου, δεν έχουν ούτε φωνή, ούτε όψη, παύουν να υπάρχουν. Οι μετανάστες κέρδισαν ακριβώς αυτό, την ύπαρξή τους, μια ύπαρξη πέρα από τους διαχωρισμούς που τους επιβάλλονται, δείχνοντας μάλιστα, ότι δε χρειάζονται καμία αυθεντία και κανένα σωτήρα να χαράξει το δρόμο τους.
Η άποψη που υποστηρίζει ότι το μόνο που εισέπραξαν οι μετανάστες είναι καταστολή και νομικές κυρώσεις, είναι λάθος επειδή οι ίδιοι οι κρατούμενοι του κέντρου κράτησης γνώριζαν και γνωρίζουν πολύ καλά κάτι βασικό. Η “καταστολή” δεν άρχισε μετά την εξέγερση. Η “καταστολή” εναντίον τους υπάρχει εξαρχής και είναι αυτή που τους όρισε ως “μετανάστες”. Καταστολή είναι οι δουλέμποροι που τους περνούν από τα σύνορα για τεράστια χρηματικά ποσά, το λιμενικό και τα κρατικά-παρακρατικά πογκρόμ που “προστατεύουν τα ευρωπαϊκά σύνορα και τις πλατείες”, μία κυνηγημένη ζωή κρυμμένη στα υπόγεια και στο κυνήγι της επιβίωσης. Καταστολή είναι το ίδιο το κέντρο κράτησης, η εικόνα και το υπονοούμενό του: όποιος δεν χρειάζεται στο κεφάλαιο, δεν έχει γη να σταθεί.
Η αλληλεγγύη στους μετανάστες που δικάζονται είναι δεδομένη και αναγκαία. Τα κέντρα κράτησης, σα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι εικόνα από το μέλλον, ένα μέλλον όμως χωρίς αντίσταση, ένα μέλλον που μόνο όποιος είναι “παραγωγικός” και “πειθαρχημένος” έχει ζωή και μια θέση στο αφηρημένο όχημα της “ανάπτυξης”. Από την άλλη η εξέγερση, θα μπορούσε και αυτή να θεωρηθεί μια ανάλογη αλλά αντίθετη εικόνα. Είναι η εικόνα των ανθρώπων που παρόλες τις δυσκολίες, την καταστολή και τις ήττες επιλέγουν να μην παραιτούνται και να μην δέχονται το πως τους ορίζουν. Είναι αυτή η εικόνα που επανακαθορίζει διαρκώς τον εαυτό της, που υπάρχει σαν άρνηση του υπάρχοντος και ταυτόχρονα σαν υπόνοια αυτού που θα μπορούσε να έρθει.
Σκοπός μας είναι να σταθούμε έμπρακτα αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι στην εξέγερση των μεταναστών, να τους στηρίξουμε με τα μέσα που διαθέτουμε, για να έχουμε την ευκαιρία να οικοδομήσουμε τις σχέσεις αλληλεγγύης, να μιλήσουμε σε πρώτο πρόσωπο, να πάψουμε να είμαστε “εμείς” και “αυτοί”, οι “έξω” και οι “μέσα”, οι “πολίτες” και οι “μετανάστες”. Για την κατάργηση κάθε διαχωρισμού που μας ορίζει ως ξένους.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
