Σορολόπ 02 / περιοδικό ανατρεπτικών προθέσεων

Editorial

Και κάποιοι ήρθαν τα τελευταία χρόνια και είπαν ότι θα μας φέρουν την ισότητα, ότι θα μας δώσουν σε όλους τα ίδια δικαιώματα, προκειμένου να μην νιώθουμε αδικημένες μπροστά στους ανισόμετρους δείκτες. Ότι θα μας ράψουν διαφοροποιήμενα ρούχα επιβεβλημένων ρόλων προκειμένου να μην καταλαβαίνουμε τους διαχωρισμούς ανάμεσα μας. Μας λένε ότι πρέπει να βοηθήσουμε στην ανάπτυξη, να θυσιαστούμε για χάρη της πατρίδας που περνάει δύσκολα, να ξεγράψουμε τη μνήμη των αγώνων που χάθηκαν και να συνταχθούμε στις γραμμές του κράτους.

Ακούμε τα F16 να πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας και παραπατάμε καθημερινά μέχρι τις δουλειές ή τις σχολές μας. Φτύνουμε ακατάπαυστα ψάχνοντας άπραγοι σε site ανεργίας δίχως επιτυχία, αλλά και δίχως επιδόματα. Η μέρα έχει 24 ώρες, αλλά εμείς δεν προλαβαίνουμε. Βουλιάζουμε μπροστά από την οθόνη που τρεμοσβήνει και κάτω απ’ το βάρος του δίσκου με τα ποτήρια. Χρειαζόμαστε ακόμα για καιρό να συνεχίσουμε το σκάψιμο. Να δούμε ακόμα περισσότερα πέρα απ’ τα πτώματα μεταναστών, που κρύβονται πίσω από τις γαλανόλευκες σημαίες, να ακούσουμε ακόμα περισσότερες φωνές για τον τρόπο που η εργασία αποτελεί έναν πολλαπλό εκβιασμό για όλες, να μυρίσουμε ακόμα πιο έντονα το αίμα των εργατριών και των εργατών μέσα από τους τόνους σκουπίδια, να νιώσουμε ακόμα περισσότερο τον φόβο και το μίσος κάποιων σε σχέση με τη ρευστότητα του φύλου. Τίποτα δεν μπορεί να θεραπεύσει την ψυχή εκτός από τις αισθήσεις και τίποτα δεν θεραπεύει τις αισθήσεις εκτός από την ψυχή. Και σήμερα όλο και περισσότερο αυξάνονται οι αιτήσεις για θεραπεία. Μα όσο και να πληθαίνουν τα εμπορεύματα και οι υπηρεσίες, τόσο εμείς ασφυκτυούμε κάτω απ’ το βάρος ενός κόσμου που η μόνη ισότητα που υπάρχει είναι αυτή του χρήματος, και πια καταλαβαίνουμε όλο και πιο σκληρά ότι δεν αρκούν οι αισθήσεις για να τον πολεμήσουμε.

Στα σκοτεινά εργαστήρια των πόλεων αυτών λοιπόν, που ακόμα και οι μηχανές αποκοιμιούνται, με τους μισθούς να κρύβονται πίσω απ’ τις κουρτίνες του ανθρωπισμού και τα στομάχια μας ν’ αγκομαχάνε, μόνο μέσα από το εμείς μπορούμε να ανασάνουμε. Όταν σταματάμε για κάποιες στιγμές να είμαστε άτομα και αρχίζουμε να μιλάμε συλλογικά ενάντια σε όλα αυτά που μας θυμώνουν και μας γεμίζουν λύπη. Προκείμενου ο προβληματισμός να γίνεται κριτική και ο θυμός, συλλογική διεκδίκηση. Όσο συνεχίζουμε να συναντιόμαστε ενάντια σε αυτόν τον κόσμο, τόσο μπορούμε να συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε μια ζωή που να μην κυριαρχείται από εμπορεύματα.

Η Φάμπρικα Υφανέτ είναι ένας χώρος που βρίσκεται κατειλημμένος εδώ και 13 χρόνια. Κατάληψη λοιπόν, γιατί δεν χωράμε να στεγάσουμε τις επιθυμίες μας μόνο εκεί που ζούμε και δουλεύουμε. Εδώ και 13 χρόνια, γιατί, παρά τις διαφωνίες μας, συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι μόνο χωρίς αποκλεισμούς και αυστηρούς κανόνες μπορούμε να συναντιόμαστε. Μπορεί συχνά να μιλάμε περίεργα, ακατανόητα ή και γεμάτες νεύρα, αλλά μόνο μέσω της εμμενούς συζήτησης και κριτικής μπορούμε να προχωρήσουμε.

Γιατί, μόνο αν συναντηθούμε σε κάποιο σταυροδρόμι ανάμεσα από τις χιλιάδες κατακόμβες των πόλεων, μπορούμε να αγωνιστούμε για να επανεφεύρουμε λίγες στιγμές ευτυχίας.

Συναντιόμαστε κάθε Τρίτη στις 21:00.

Έχουμε και μία βιβλιοθήκη που ανοίγει Τρίτη 19:00 – 21:00 και Παρασκευή 19:00 με 23:00, γιατί όσο ξενέρωτο και να είναι το διάβασμα, ξέρουμε ότι χωρίς αυτό βαδίζουμε με τα μάτια κλειστά. Κατά τ’ άλλα, μπορείτε να ψάξετε τις αφίσες στους τοίχους της πόλης, σε ταπετσαρίες και σε στάσεις λεωφορείων.

Το καινούργιο μας site : https://yfanet.espivblogs.net/

το έντυπο σε pdf: sorolop_2