Ενάντια σε όλες τις όψεις του εθνικισμού
Το μακεδονικό ζήτημα, το πώς δηλαδή θα ονομαστεί επίσημα το γειτονικό κράτος, έχει περάσει από πολλά κύματα τα τελευταία 25 χρόνια. Πάντα όμως, λειτουργούσε ως ένας μοχλός αφύπνισης των εθνικισμών και από τις 2 πλευρές των συνόρων. Και αυτό γιατί ο κάθε εθνικισμός έχει ανάγκη έναν απέναντι πόλο (είτε αυτός είναι ο εθνικισμός ενός άλλου κράτους, είτε ένας εσωτερικός εχθρός, όπως οι μετανάστες, οι μη κανονικοί, όσοι απειλούν την εύρυθμη τάξη κτλ) και αποκτά νόημα μόνο μέσα από τον ανταγωνισμό με αυτόν. Μια τέτοια σχέση υπάρχει και μεταξύ του ελληνικού και μακεδονικού εθνικισμού, στο ζήτημα της ονομασίας. Μπορεί τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά των εκάστοτε εθνικισμών να διέφεραν, αλλά η εμφάνιση και κορύφωσή τους συμβαίνει ταυτόχρονα. Ο ελληνικός εθνικισμός τροφοδοτεί τον μακεδονικό, και αντίστροφα.
Έτσι και τώρα, η βούληση των κυβερνήσεων ελλάδας και μακεδονίας, καθώς και οι διεθνείς πιέσεις για επίλυση του ζητήματος, ξύπνησαν εκ νέου τα εθνικά φρονήματα των διάφορων ειδών πατριωτών. Από πολιτιστικούς μακεδονικούς συλλόγους και παπαδαριό, μέχρι ανοιχτά ρατσιστικά και φασιστικά μορφώματα, στήνεται μια εθνικιστική φιέστα με πρώτο ραντεβού την 21η γενάρη. Και αν κάποιοι θέλουν να προασπίσουν την ελληνικότητα της μακεδονίας, εμείς, ως άνθρωποι που βιώνουμε καθημερινά τη βία της εργασίας και την αβεβαιότητα της ανεργίας, δηλώνουμε παγερά αδιάφοροι για την ονομασία. Αναγνωρίζουμε τους εχθρούς μας στα πρόσωπα των αφεντικών μας και σε όσων διασπείρουν ρητορική μίσους ενάντια σε ανθρώπους που απλά έτυχε να γεννηθούν σε άλλο σημείο της γης, με άλλο χρώμα, άλλη γλώσσα και θρησκεία, άλλες συνήθειες και σεξουαλικές προτιμήσεις.
Ας το πούμε λοιπόν ξεκάθαρα: οι εθνικές αφηγήσεις, είτε προκύπτουν μέσα από διακρατικούς ανταγωνισμούς και διαμάχες, είτε μέσα από εμπορικές συμφωνίες, δεν μπορούν παρά να μας βρίσκουν απέναντι τους. Θα συνεχίσουμε λοιπόν να αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε κυρίαρχη αφήγηση που αναζητά εθνικά σύμβολα και βασιλιάδες, που διεκδικεί ονόματα και γενέτειρες αυτοκρατόρων, που ερμηνεύει το παρελθόν κατά το δοκούν και ψάχνει συνέχειες και γραμμικότητες, που πετυχαίνει την εθνική ομοιογένεια με εκκαθαρίσεις και διωγμούς, που καταστρέφει από τον αστικό ιστό οτιδήποτε θυμίζει το διαφορετικό, που αποκρύπτει τις ιστορίες όλων όσων δεν χωράνε και όλων όσων αγωνίζονται.
Η επίκληση στο έθνος, τα σύνορα και τα ονόματα, δεν κάνει τίποτα άλλο, πέρα απ’ το να αποκρύπτει τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις. Χτίζει μια φαντασιακή ενότητα μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, που όσο περισσότερους συγκινεί, τόσο πιο υλικά γίνονται τα αποτελέσματα της βίας της πάνω στα σώματα όσων δεν χωράνε στις εθνικές αφηγήσεις.
Και αν η επίκληση σε αυτής της μορφής τον εθνικισμό βοήθησε το ελληνικό κεφάλαιο μέχρι σήμερα, κομμάτια αυτού φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι αυτή η μορφή του, αρχίζει να μπαίνει εμπόδιο στις τουριστικές, ενεργειακές -και όχι μόνο- μπίζνες, και την εθνική ανάπτυξη γενικότερα. Μπορεί στα 90ς το ελληνικό κεφάλαιο να έκανε επιθετική οικονομική πολιτική στα βαλκάνια, αναζητώντας φθηνά εργατικά χέρια, και να αποκόμισε τεράστια κέρδη από αυτό, πλέον όμως οι σωστές ισορροπίες μεταξύ των βαλκανικών κρατών, φαίνεται να είναι αποδοτικότερες για την άντληση υπεραξίας στο σήμερα. Είτε με το ένα είτε με το άλλο προσωπείο βέβαια, πρόκειται για μια εθνικά καθορισμένη πολιτική κράτους και κεφαλαίου που σκοπό έχει την περαιτέρω υποτίμηση των ζωών μας.
Εμείς απ’ την πλευρά μας, αναπνέουμε στις στιγμές που διαρρηγνύουμε τα σύνορα και τους διαχωρισμούς μεταξύ μας, που συναντιόμαστε στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, που επιτιθόμαστε στην κοινότητα του έθνους, που λουφάρουμε στη δουλειά, που διεκδικούμε ένσημα και αυξήσεις, στις στιγμές που καταλαμβάνουμε λίγο από τον χώρο τους και λίγο ακόμα από τον χρόνο τους.
Αν αξίζει να θυμόμαστε κάποιους, αυτοί είναι οι κατακερματισμένοι που προσπάθησαν να συναντηθούν, παρόλο που ανάμεσά τους υψώνονταν όλων των ειδών τα σύνορα. Αν αξίζει να θυμόμαστε κάποιο όνομα, είναι όλων όσων περισσεύουν μπροστά στις εθνικές αφηγήσεις
ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, γιατί…
…όσο περισσότερο σου κλέβουν την ζωή, τόσο σε ταΐζουν με έθνος και φυλή!
