Αλληλεγγύη στην κατάληψη του Παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη
Την Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου το κτίριο της κατάληψης του Παλιού Νεκροτομείου στην πόλη της Αλεξανδρούπολης, δέχθηκε εμπρηστική επίθεση με αποτέλεσμα υλικές ζημιές. Η φωτιά δεν εξαπλώθηκε γρήγορα, με την έγκαιρη παρέμβαση της πυροσβεστικής μετά από τηλεφώνημα από γείτονες, με αποτέλεσμα ο χώρος της κατάληψης αλλά και η ευρύτερη γειτονιά να μην διατρέξουν περαιτέρω κίνδυνο. Παρόλα αυτά το αρχείο και η βιβλιοθήκη της κατάληψης επλήγησαν σε μεγάλο βαθμό.
Ο εμπρησμός μίας κατάληψης δεν είναι απλά ένα τυχαίο γεγονός, αλλά μία σχεδιασμένη απόπειρα να εξαπλωθεί ο φόβος στα ευρύτερα κινήματα των ανθρώπων που αγωνίζονται. Οι φασίστες όμως δεν βγήκαν ξαφνικά από τις τρύπες τους γιατί απλά είδαν φως. Εδώ και μήνες με αφορμή το ζήτημα του ονόματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η εθνικιστική ρητορεία έχει αρχίσει να ξαναστοιχειώνει το δημόσιο χώρο. Από την Αθήνα μέχρι την Θεσσαλονίκη αλλά και σε πολλές επαρχιακές πόλεις είδαμε την κοινότητα του έθνους να παίρνει σάρκα και οστά μέσα από συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις αλλά και επιθέσεις προς όσους δεν χωράνε είτε και στέκονται απέναντι σε αυτήν την κοινότητα. Ιδιαίτερα στην πόλη της Θεσσαλονίκης είδαμε ότι αυτές οι κινήσεις δεν ήταν απλά ένα πυροτέχνημα, όπως πίστευαν κάποιοι, αλλά αντίθετα συγκρότησαν σχέσεις και κατέβασαν με μεγάλη συχνότητα εθνικόφρονες στους δρόμους της πόλης, έχοντας μάλιστα και αντικυβερνητική κατεύθυνση ως μία προσπάθεια αντίστασης στο διεθνοποιημένο κεφάλαιο. Δεν ήταν τυχαίο άλλωστε που οι πατριώτες ήταν αυτοί που πλέον περιγράφονταν ως διαδηλωτές. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη και το πιο οργανωμένο κομμάτι του εθνικιστικού χώρου, βρήκε την ευκαιρία να αναβαθμιστεί οργανωτικά και να εκφραστεί δημόσια. Μπορεί πλέον οι κινήσεις τους να έχουν περιοριστεί, τόσο σε συχνότητα όσο και σε μέγεθος, παρόλα αυτά είναι απαραίτητο από την μεριά μας ως ένα κίνημα που θέλει να βλέπει πέρα από τον εαυτό του, να προσπαθήσουμε να επανακτήσουμε το δημόσιο χώρο.
Οπότε προκείμενου και να διαφυλάξουμε τους χώρους μας αλλά και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε το αίσθημα του φόβου που κυριαρχεί στους δρόμους των πόλεων, πιστεύουμε ότι πρέπει να ξαναυπάρξουμε ανοιχτά και δημόσια, να βασιστούμε στις κοινωνικές μας σχέσεις αλλά και στην κοινωνικοποίηση της δραστηριότητας μας. Όλες όσες νιώσαμε απέχθεια αλλά και φόβο τις μέρες που οι πατριώτες υπήρχαν στους δρόμους της πόλης, πρέπει να βρούμε τρόπους να συναντηθούμε. Ο φόβος δεν ξεπερνιέται με τη μυστικοπάθεια αλλά με την επικοινωνία, και η αλλαγή μίας κοινωνικής συνθήκης δεν μπορεί να συμβεί από κάποιους λίγους και επίλεκτους, όσο εκπαιδευμένοι ή και μάχιμες να είναι. Σε καμία περίπτωση βέβαια, δεν θέλουμε να υποτιμήσουμε τις προσπάθειες να επιτεθούμε στα πατριωτικά μορφώματα αλλά και στις κοινότητες που συγκροτούνται γύρω από αυτά, καθώς αυτές οι κινήσεις είναι απαραίτητες προκείμενου να βάλουμε και εμείς το χεράκι μας στη διάβρωση αυτού που λέγεται «εθνική ιδεολογία». Όμως από την άλλη, εμείς θεωρούμε ότι άλλο ένα απαραίτητο στοιχείο για την καταπολέμηση των εθνικιστικών μορφωμάτων, είναι και η ανάπτυξη μίας κοινωνικής δυναμικής που μπορεί και θέλει να εκφραστεί δημιουργικά μέσα σε καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, μακριά από εμπορευματικές λογικές και κάθε είδους διαμεσολάβηση. Αυτή είναι και η καλύτερη δυνατή υπεράσπιση που μπορούν να έχουν οι καταλήψεις.
