Σορολόπ 5 | Περιοδικό ανατρεπτικών προθέσεων

pdf: σορολοπ5_ιντερνετ

Editorial

“Ας είμαστε τεμπέληδες σε όλα, εκτός από τον έρωτα, το πιοτό και την τεμπελιά”

σορολόπ κ. (λαϊκ.) σορολόπι (το) {άκλ.} στη ΦΡ. το ρίχνω στο σορολόπ  συμπεριφέρομαι ανέμελα και αδιάφορα, χαζολογώ ή κάνω ό,τι μου έρχεται στο μυαλό, χωρίς να σκέφτομαι, αδιαφορώντας για τις συνέπειες ή για το σωστό: τώρα τελευταία το ‘χει ρίξει στο σορολόπ· δεν δουλεύει, ξενυχτάει, δεν μιλάει στους δικούς του…

Αυτό θα διαβάσει κανείς εάν ανοίξει το “Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας” του Γ. Μπαμπινιώτη (β’ έκδοση) στη σελίδα 1623. Κι ενώ εδώ και δύο χρόνια που εκδίδουμε το περιοδικό γκρινιάζουμε μεταξύ μας ότι ο τίτλος του είναι ακαταλαβίστικος για τους περισσότερους και τις περισσότερες, απαρχαιωμένος και μη-πιασάρικος, τελικά συνειδητοποιούμε ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστός τίτλος που να αντιπροσωπεύει τις διαδικασίες με τις οποίες βγαίνει όχι μόνο αυτό το περιοδικό, αλλά ό,τι παράγεται συλλογικά από την κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ. Ναι, όντως συμπεριφερόμαστε ακόμα ανέμελα, κόντρα σε ό,τι επιτάσσουν οι κοινωνικές νόρμες που δημιουργούν πρότυπα «σωστής συμπεριφοράς», διαφορετικά για κάθε ηλικιακή ομάδα. Κι ας έχουν περάσει κάποιες τα 30, κι ας κάνουν κάποιοι κι οικογένειες… Ναι, χαζολογούμε ενώ θα έπρεπε να δουλεύουμε, κλέβουμε χρόνο από τα αφεντικά μας και προσπαθούμε να τον χρησιμοποιήσουμε υπέρ μας, αγωνιζόμενοι ενάντια σε ό,τι μας κάνει να ασφυκτιούμε, είτε αυτό παίρνει το πρόσωπο του εθνικισμού που επελαύνει, είτε του ρατσισμού που θέλει τους μετανάστες και τις μετανάστριες απομονωμένους σε camps, είτε των εργασιακών συνθηκών που μας ξεζουμίζουν, είτε… Ναι, αδιαφορούμε για τις συνέπειες κι ας έχουμε χάσει εδώ και χρόνια το τρένο για ένα εξασφαλισμένο επαγγελματικό μέλλον που να υπόσχεται μονιμότητα, ευημερία και υψηλές αποδοχές, όχι γιατί τα φράγκα τα έχουμε χεσμένα (χρειάζονται κι αυτά), αλλά επειδή ποτέ δεν φάγαμε το παραμύθι της κοινωνικής αναρρίχησης, είτε όταν αυτό ήταν ακόμα λαμπερό και χωρούσε κόσμο, είτε όταν αυτό κατέρρευσε και ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι οι αυταπάτες δεν σε σώζουν απ’ την πτώση, το μόνο που κάνουν είναι να σε στέλνουν στον πάτο μ’ ένα ηλίθιο, αυτάρεσκο χαμόγελο στα χείλη.

Τώρα τελευταία, λοιπόν (εδώ και κάμποσα χρόνια, για την ακρίβεια), το ‘χουμε ρίξει όντως στο σορολόπ, με την έννοια που δίνει ο κύριος Μπαμπινιώτης: δεν δουλεύουμε (όσο μας λένε ότι θα έπρεπε), ξενυχτάμε (για να χορέψουμε, να τραγουδήσουμε, για να κάνουμε τη νύχτα μέρα με ό,τι καίει μέσα μας), δεν μιλάμε με τους δικούς μας (όχι γιατί αυτοί είναι κακοί άνθρωποι ή εμείς αχάριστα κωλόπαιδα, απλά ποτέ δεν θα καταλάβουν πώς είναι να έχεις ανθρώπους δίπλα σου σε χαρές και σε λύπες όχι από συγγενική υποχρέωση, αλλά από αγάπη)… «Και τι κάνετε με όλο τον χρόνο που σας απομένει, ρε τεμπέληδες;», θα ρωτήσει εύλογα κανείς. Ζούμε, αυτό κάνουμε! Θέλουμε να βιώνουμε την κάθε στιγμή της ύπαρξής μας ως μοναδική, ως τελευταία, γιατί ξέρουμε ότι σ’ αυτό το γαμημένο σύστημα που λέγεται «καπιταλισμός», ο χρόνος είναι όντως χρήμα, αφού είμαστε χρήσιμοι και χρήσιμες μόνο όταν παράγουμε ή καταναλώνουμε, ποτέ όταν κοντοστεκόμαστε και αναρωτιόμαστε αν αυτό που κάνουμε όντως μας γεμίζει, όντως μας κάνει ευτυχισμένους ή αντίθετα είναι όλα με πρόγραμμα, όλα με σχέδιο, που έλεγε κι ένας παλιός τροβαδούρος. Λοιπόν, κουραστήκαμε να δουλεύουμε για να έχουμε μετά τη δυνατότητα να αγοράζουμε όποιο εμπόρευμα θέλουμε. Γιατί υπάρχει κι ένα εμπόρευμα που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αγοράσουμε, όσα λεφτά και να βγάλουμε: τον εαυτό μας και τον χρόνο που σπαταλήσαμε δουλεύοντας, αυτά χάθηκαν για πάντα, δεν γυρίζουν πίσω. Ας μοιραστούμε, λοιπόν, στιγμές και χρόνους που δεν θα αξιοποιηθούν από κανέναν εις βάρος μας, αλλά μόνο από εμάς για εμάς, για τις δικές μας ανάγκες, τις δικές μας επιθυμίες, τον δικό μας τρόπο ζωής που δεν μπορεί να συμβιβαστεί μ’ αυτόν τον κόσμο που κερνάει θλίψη στις γιορτές του. Οι δικές μας γιορτές σφύζουν από χαμόγελα, χτες, σήμερα, πάντα.

Υ.Γ.

Αν είσαι περίεργος/η να δεις ποιοι είναι αυτοί που δηλώνουν περήφανα τεμπέληδες στους καιρούς της έντασης, του τρεξίματος και του κόπου, η συνέλευσή μας είναι ανοιχτή και δημόσια, κάθε Τρίτη στις 20:00, στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ (Ομήρου και Περδίκα γωνία, Κάτω Τούμπα). Εκεί συζητάμε ισότιμα, χωρίς ιεραρχίες ή αποκλεισμούς, μαθαίνουμε να ακούμε ο ένας την άλλη, να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και σχεδιάζουμε τις δικές μας απαντήσεις στη συνολική επίθεση που δεχόμαστε σαν εκμετευαλλευόμενοι κι εκμεταλλευόμενες, στο σπίτι, στη δουλειά, στο σχολείο, στον δημόσιο χώρο. Δεν γουστάρουμε κόμματα, media κι αρχηγούς· έχουμε κερδίσει τόσα χρόνια τη δυνατότητα να μιλάμε εμείς οι ίδιοι για τους εαυτούς μας και να μη χρειαζόμαστε την καθοδήγηση κανενός φωστήρα.

Στον ίδιο χώρο υπάρχει και μία δανειστική βιβλιοθήκη κι ένα κινηματικό βιβλιοπωλείο που ανοίγουν κάθε Τρίτη 19:00-20:00 και κάθε Παρασκευή 19:00-22:00. Εκεί να δείτε διάβασμα και συζητήσεις που πέφτουν!

Για όλα τα υπόλοιπα, συναυλίες και πολιτικές εκδηλώσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις και προβολές ταινιών, συντροφικές κουζίνες και θεατρικές παραστάσεις, υπάρχει ένα site (yfanet.espivblogs.com) στο οποίο ανακοινώνονται, αλλά και αφίσες που γεμίζουν τους τοίχους της πόλης. Αλλά θυμηθείτε: μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, η δύναμή μας βρίσκεται στις σχέσεις μας, στις δυνατότητες συνάντησης και μοιράσματος σκεπτικών. Ας βρούμε τα περάσματα…