ΠΙΣΩ ΛΙΓΟΥΡΗΔΕΣ
ΕΧΩ ΜΕΓΑΛΗ ΖΗΤΗΣΗ
ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
και γίνεται συζήτηση γύρω απ’ το όνομά μου
Το τελευταίο διάστημα κυβέρνηση, αστυνομία, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες και λοιποί καλοθελητές πέσαν με τα μούτρα πάνω στις καταλήψεις. Και είναι φυσιολογικό, σε μια περίοδο γενικευμένης υλικής και πνευματικής φτώχειας να εποφθαλμιούν τις λίγες κοινότητες που παρουσιάζουν πλεόνασμα. Μιλάμε εδώ για τον πλούτο που διαθέτουμε σε συναισθήματα, δημιουργικότητα, συντροφικές σχέσεις, κοινωνικότητα και αγώνες. Έναν πλούτο που δεν χωράει στην «κανονικότητα» τους, αλλά περιορίζεται και ασφυκτιά. Όλα τα παραπάνω θέλουν να τα μετατρέψουν σε καύσιμο, μπας και πάρουν μπρος οι μηχανές της ανάπτυξης που ευαγγελίζονται. Το έργο το έχουμε ξαναδεί: η ανάπτυξη τους θα αλέσει τις ζωές μας. Θα μετατρέψει τη συντροφικότητα σε κονέ και PRιλίκια, την αλληλεγγύη σε φιλανθρωπία και εθελοντισμό, την ιστορία των αγώνων μας σε καρτ ποσταλ, τις συντροφικές κουζίνες σε εστιατόρια, τις εστίες αντίστασης σε εμπορικά κέντρα. Όλα τα άλλα που εμφανίζονται στη δημόσια μηντιακή σφαίρα (η υποτιθέμενη μάχη του καλού με το κακό, της κανονικότητας με την ανομία, κοκ), είναι απλά στάχτη στα μάτια. Πίσω από το οργανωμένο θέαμα της εξουσίας διακυβεύονται οι ζωές και τα όνειρα πραγματικών ανθρώπων. Και αυτά δεν πρόκειται να τους τα χαρίσουμε.
