Αλληλεγγύη σε όσους κατηγορούνται για την εξέγερση στη Μόρια
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΑΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΓΛΩΣΣΑ
Δεν είναι λίγοι αυτοί που δυσκολεύονται να κατανοήσουν την επιλογή μεταναστών να πυρπολήσουν το καμπ της Μόριας, θεωρώντας την παράλογη. Στην ντόπια εθνική αφήγηση , άλλωστε, η ορθολογική σκέψη εμφανίζεται ως αποκλειστικό προνόμιο όσων «ανήκουμε στην Δύση» , ως ένα σύνορο που μας διαχωρίζει από τους απολίτιστους «Άλλους».
Σε αυτήν την «πολιτισμένη» γωνιά του πλανήτη που ζούμε, λοιπόν,
μοιάζει λογικό οι άνθρωποι να κατηγοριοποιούνται σε νόμιμους και παράνομους,
μοιάζει λογικό να στοιβάζονται κατά χιλιάδες μέσα σε άθλιες συνθήκες σε καμπς,
μοιάζει λογικό η ιδιοκτησία να εξυμνείται ως το πιο σημαντικό πράγμα που έχουμε,
μοιάζει λογικό να υπομένεις μαρτυρικά έναν αργό θάνατο, ήσυχα και αδιαμαρτύρητα,
μοιάζει λογικό η ζωή να μην έχει καμία αξία.
Εκτός από αυτούς που βγήκαν να ξεράσουν το ρατσιστικό τους μίσος, υπάρχουν και αυτοί που ήρθαν να νουθετήσουν τους μετανάστες και να τους υποδείξουν το πραγματικό συμφέρον τους. «Τι νομίζετε πως θα καταφέρετε καταστρέφοντας τα τελευταία σας υπάρχοντα;» φαίνεται να λένε. «Γιατί δεν κάνετε υπομονή μερικά χρόνια ακόμα;», «Γιατί δεν αρκείστε σε μια σκηνή και δύο sleeping bags;”.
ΑΛΛΑ ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΧΤΥΠΑΝΕ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΗΜΕΙΟ
Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στην βιωμένη εμπειρία ενός μεγάλου κομματιού του ντόπιου πληθυσμού και σε όσους ζουν στα καμπς. Υπό αυτό το πρίσμα η φωτιά στη Μόρια μοιάζει παράλογη, όπως και όλες οι εξεγέρσεις, όπως και όλες αυτές οι στιγμές που οι άνθρωποι δείχνουν στην πράξη ότι δεν βολεύονται με ψίχουλα, δεν προσδοκούν σωτήρες, δεν συνομιλούν με την εξουσία και βάζουν φωτιά στην μιζέρια τους. Αυτές οι πράξεις καταφέρνουν να συμπυκνώσουν τον ιστορικό χρόνο μέσα σε μερικές στιγμές. Αυτές οι στιγμές μας καλούνε να πάρουμε θέση. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε εξ’ ονόματος των μεταναστών για να τους φέρουμε στα μέτρα μας. Χρειάζεται να συντονίσουμε τους χτύπους της καρδιάς μας με την δική τους.
