Πορεία 18.12 13.00 Αγαλμα Βενιζέλου | Πορεία ενάντια στην αντιμεταναστευτική πολιτική
Μετά από δύο χρόνια πανδημίας που άλλαξαν τις ζωές όλων προς το χειρότερο, ένα κομμάτι του ντόπιου πληθυσμού ίσως για πρώτη φορά βρέθηκε αντιμέτωπο με πολιτικές που προσομοιάζουν, ως ένα βαθμό, σε όσα αντιμετώπιζαν οι μετανάστες όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αν δούμε προσεχτικά την κρατική διαχείριση που ακολουθείται και στις δύο περιπτώσεις, ίσως να παρατηρήσουμε μερικές ομοιότητες, ένα κοινό μοτίβο που γενικεύεται: οι κοινωνικές παροχές αντικαθίστανται από την αστυνόμευση, κάποιοι κρίνονται ως μη παραγωγικοί και αναλώσιμοι, η ανθρώπινη κινητικότητα καναλιζάρεται με βάση τις ανάγκες της κερδοφορίας, κοινωνικές ομάδες κατασκευάζονται ως «επικίνδυνες» και «υγειονομικές βόμβες». Ακόμα και αν οι μετανάστες συνεχίζονται να βρίσκονται σε πιο δεινή θέση από τους ντόπιους, δεν μπορούμε παρά να υπενθυμίσουμε ότι πτυχές της κρατικής διαχείρισης που δοκιμάζονται πάνω τους, δύναται να επεκταθούν σταδιακά και στον υπόλοιπο πληθυσμό. Υπό αυτό το πρίσμα η αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους μας αφορά όλες.
Η πολιτική αυτή λοιπόν, γίνεται όλο και πιο αυταρχική όσο περνάει ο καιρός. Τις τελευταίες βδομάδες το ελληνικό κράτος έχει προχωρήσει σε νέα μέτρα που δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο τη διαβίωση των μεταναστών. Αναφερόμαστε στην προσπάθεια του να μετατρέψει σταδιακά τα καμπς σε κλειστά κέντρα κράτησης (Κως, Σάμος, Λέρος) και να συνδέσει τις διαδικασίες ασύλου με το καθεστώς της φυλάκισης. Την ίδια στιγμή μειώνει στο μισό τους δικαιούχους των προγραμμάτων στέγασης, αρνείται να καταβάλει το επίδομα – οικονομικό βοήθημα (παρόλο που συνεχίζει να παίρνει τα κονδύλια από την ΕΕ), περικόπτει την σίτιση στα καμπς, αποκλείει τους μετανάστες από περίθαλψη και εκπαίδευση και συνεχίζει απτόητο τις παράνομες επαναπροωθήσεις (pushbacks).
Απέναντι σε αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα παίρνουμε θέση στο πλευρό των μεταναστριών και στηρίζουμε τους αγώνες τους για μια ζωή που είναι άξια να βιωθεί. Μέσα από κοινότητες ντόπιων και μεταναστών φτιάχνουμε σχέσεις μοιράσματος και αλληλεγγύης, που υπερβαίνουν τους εθνικούς διαχωρισμούς και αναζητάμε νέες μορφές κοινωνικότητας. Γιατί, σε αυτόν τον κόσμο που νιώθουμε τόσο ξένοι, τουλάχιστον δεν θέλουμε να είμαστε μόνοι.
