ΣΑ 15.1 13.00 Καμάρα | Πορεία υπεράσπισης των καταλήψεων – αλληλεγγύη στο στέκι στο Βιολογικό
ΣΑΒΒΑΤΟ 15.1 13:00 ΚΑΜΑΡΑ
Οι καταλήψεις δεν είναι τα ντουβάρια τους, αλλά αυτά τα ντουβάρια έχουν σημασία, καθώς μέσα τους έχει υπάρξει ένα μέρος της καθημερινότητας και των αγώνων που αλλάζουν τη ζωή μας. Κάθε φορά που το κράτος τα γκρεμίζει, μέσα μας γεννιέται μια ρωγμή, για όλες τις στιγμές που ζήσαμε. Ένα κενό απ’ όλες τις νύχτες που χορέψαμε σαν να μην υπάρχει αύριο, απ’ όλα τα λάηβ που ερωτευτήκαμε υπό τους ήχους ξεκούρδιστων κιθάρων. Μια ανάμνηση για τους ανθρώπους που γνωρίσαμε εντός τους,για τους αγώνες που ξεκινήσαμε και ήταν κομμάτι τους.
Το στέκι στο Βιολογικό για εμάς είναι όλα αυτά και πολλά παραπάνω. Είναι ένα συνεχές σημείο οικειοποίησης των πανεπιστημίων μέσα από τα ατέλειωτα καφενεία και τα αράγματα ανάμεσα στα μαθήματα. Είναι ένας τόπος συνάντησης όλων όσων, φοιτητ(ρι)ών και μη, εναντιώνονται στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Είναι κομμάτι του κινήματος των πανεπιστημίων. Αυτές τις σχέσεις αγώνα και συνάντησης υπερασπιζόμαστε τώρα.
Γιατί οι μικρές και μεγάλες ανυποταξίες μας παίρνουν μορφή και μέσα στις καταλήψεις
Ιστοριες που μοιαζουν της αγάπης
Οι καταλήψεις σίγουρα δεν είναι ντουβάρια .
Μνήμες ξεπηδούν μέσα στην παλιά υφανέτ. Για μήπως τότε ζούσαμε με εκπτώσεις τετοιές που κάναμε έκτακτες εμφανισεις στον εαυτό μας . Τα φιλοξενουμένα αστέρια στον θολο μας ουρανο ,που δεν ελεγε να βρέξει ..ειμασταν εμεις . Εκει που σε λένε ολοι οτι έγινες άνθρωπος , ειναι η στιγμή που δεν υπάρχεις πια . Νιωθεις πως κουβαλάς ενα κεφαλι αδειανο ,αναρωτιεσαι εαν αγγιζεις την τρελα , με ρούχα που ταιριάζουν στην κοινωνία με ενα σπίτι και ενα σκυλο . Δεν την ακους πια την καρδιά σου . Καποτέ εγω την άκουγα παντού . Ακομα και ψυχρά ντουβάρια . Ειμαι σίγουρη και εσυ. Θυμαμαι ακουμπουσα σε κρυους τοίχους την παλάμη μου και ακουγα την καρδιά μου . Τουκ-τουκ… . Σηκώθηκε μια νύχτα και με κατασπαράξε ..ήταν σαν καρβουνιασμένος λύκος …γρυλίζέ πάνω απο το κεφάλι μου ,να με ξυπνήσει απο αυτην την λευκή δύνη τρέλας …
Σαν έρθω δεν ξέρω εαν βρώ κανέναν απο παλιά . Δεν ξέρω κιόλας μπορώ να έρθω . Ξερω εγω μήπως χρειάζεται κανα διαβατήριο ; Τωρα εσεις μπορείτε να θεωρείται οτι ειναι προσπάθεια εντυπωσιασμου. Το χω τινάξει το καπάκι ,δεν το βουλώνω …. Και οι εντυπώσεις , οι εκτιμήσεις ως συνήθως …
Δεν ξέρω , θα φτάσω εξω απο τον τάφο μου και θα προσπαθούν να μου αποδείξούν ή να μου διδάξουν …η να μου ορίσουν ποιά ειναι η θεση μου . Αστεία πράγματα …. Ειμαι το δικαίωμα σου λεει διεκδικησε με ….εγω σε είδα σαν ανθρωπο… . Ο άνθρωπος ειναι ελεύθερος να επιλέγει. Δεν το προσπάθησα να μαι στον χώρο της αναρχίας ..δεν κυνηγησα έναν φιλο – ανθρωπο…. Τελοσπαντων πιθανον καπου εκει αναμεσα σας ειναι ..μακαρι δηλαδή να ναι καλα..τελοσπάντων . Εντάξει δεν ρώτάγα κιολας …. γιατι δεν με ρωταγε. Ο ενας θεωρουσε οτι θίγεται απο τον άλλον και ειμασταν μήνες μαζί ώρες ατελείωτες ….
Παιδικοί εγωισμοί . Καποτε έλεγα να παω Θεσσαλονίκη να τον βρώ . Σήμερα λέω μην και τον βρώ μπροστά μου .
Νιώθω καλα στο σήμερα .
Kάνε μου μια προσκληση να ρθώ …
Δεν θελω να ψαχνω καποιον ..θέλω απλά να ρθώ.
Η ΥΦΑΝΕΤ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ