Κείμενο από hip-hop bar

Το κείμενο αυτό μοιράστηκε σε hip-hop bar που διοργάνωσε η κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ στις 01/03/2024:

Υπήρξε κάποτε ένα hip-hop (κι ένα punk, κι ένα heavy metal κ.ο.κ.) που τα νοήματα του μπορούσαν να συμπυκνωθούν σε ρίμες σαν αυτές:

Ποτέ δε ραπάρω τζαμπέ
Όπως δε θα δούλευες ποτέ σου τζαμπέ
Και αφού είμαστε μ’ αυτό το ζήτημα κυριλέ
Επαγγελματίας σου ραπάρει απευθείας το κουπλέ

Αν ΑΥΤΟ το hip-hop είχε κυριαρχήσει ολοκληρωτικά μέσα στα χρόνια, σήμερα θα ραπάραμε μόνο για «κότερα, ελικόπτερα κι οικόπεδα», τα μικρόφωνα θ’ ανήκαν μόνο σ’ αντρικά χέρια, οι κοπέλες θα ήταν τα «μουνιά που φέρνει το χρήμα», και η μόνη μας αγωνία θα ήταν αν το δικό μας «crew» είναι πιο «μάγκικο» από το άλλο.

Ευτυχώς, όμως, μέσα στο hip-hop, όπως και μέσα στο punk και σε τόσα άλλα είδη μουσικής, υπήρξαν κάποιοι που όλες αυτές τις «αξίες», δηλαδή τις αξίες που ονομάζονται «χρήμα», «ατομισμός», «καριέρα», «σταριλίκι», «μαγκιά» και «αντριλίκι» ΤΙΣ ΕΦΤΥΣΑΝ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ. Και φύγανε από τα clubs και τα μαγαζιά, παράτησαν την «ασφάλεια» της εταιρείας και των μανατζαρέων, γύρισαν την πλάτη στα χλιδάτα video-clips και στήσανε αυτό που ονομάζουμε αυτοοργανωμένο, αντιεμπορευματικό ήχο. Είπανε, με λίγα λόγια, ότι για να πιάσεις το μικρόφωνο δεν χρειάζεται να είσαι επαγγελματίας, ότι τέτοιες «λόξες» δεν χρειάζεται να τις κοστολογούμε, ότι οι ρίμες μας δεν χρειάζεται να είναι η αντιγραφή του hit που μας πλασάρει η τηλεόραση κι ότι τα όνειρά μας μπορεί και να μην είναι «γούστα ακριβά».

Το σημαντικότερο, όμως, που καταλάβαμε εμείς απ’ όλη αυτήν τη διαδικασία (γιατί κι εδώ, στη Φάμπρικα Υφανέτ, τόσα χρόνια στήνουμε τις φάσεις μας ακριβώς αυτοοργανωμένα, δίχως μεσάζοντες και χωρίς εισιτήρια ή «φουσκωτούς» στην πόρτα), είναι ότι αυτή η αντιπαράθεση με τον κόσμο των μουράτων stars και του lifestyle που μας πουλάνε, δεν εξαντλείται στο τι λέμε και τι δείχνουμε πάνω στη σκηνή, αλλά πάει πολύ πιο πέρα, στο πώς συμπεριφερόμαστε στην καθημερινή μας ζωή. Έτσι, το να βρίζουμε μπάτσους, φασίστες κι αφεντικά μέσα από τα τραγούδια μας, είναι μια καλή αρχή -αλλά σημαντικό είναι και να ψάξουμε πώς μπορούμε να τα βάλουμε συλλογικά μαζί τους όταν επιχειρούν να επιβάλουν τις πολιτικές τους σε σχολεία, πλατείες και γειτονιές. Το να βλέπουμε όλο και περισσότερες θηλυκότητες ν’ ανεβαίνουν στη σκηνή και να διεκδικούν το μικρόφωνο, είναι κάτι που θέλουμε να συμβαίνει -αλλά ποτέ δεν θα είναι αρκετό αν στις ερωτικές μας σχέσεις συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε ως τ’ αντράκια που ξεχειλίζουν από αντρίλα ή αναπαράγουμε το image της «υπάκουης γλάστρας». Κι αλήθεια, μήπως υπάρχουν κι άλλα που μπορεί να μη νιώθουν ούτε «γυναίκες», ούτε «άνδρες», κι αυτά δεν τα βλέπουμε να ραπάρουνε συχνά; Μήπως αυτό συμβαίνει γιατί στην καθημερινότητά μας έχουμε μάθει να τα στοχοποιούμε ως «διαφορετικά», κι έτσι να τους ακυρώνουμε κάθε δυνατότητα αυτοέκφρασης; Και, τέλος, καλή η «αλητεία» και η «κουλτούρα του δρόμου» όταν μας πιέζουν να συμμορφωθούμε σ’ έναν κόσμο καθωσπρέπειας και κανόνων, αλλά αυτή η «αλητεία» δεν έχει τίποτα να κάνει με την «τζάμπα μαγκιά» απέναντι στον κάθε φορά αδύναμο, με τα «ραντεβού» για ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ παρεών, ομάδων, σχολείων ή γειτονιών, και με τα μαχαίρια ή άλλα «αιχμηρά αντικείμενα» που με τόση άνεση βγαίνουν στην ψύχρα. Αν αυτό είναι «αλητεία» για κάποιους, τους τη χαρίζουμε· εμάς αυτό μας φαίνεται μια φάση κομμένη και ραμμένη για τον κόσμο των ισχυρών, έναν κόσμο ιεραρχιών, έναν κόσμο που θέλει τους αδύναμους-θύματα και κάποιους άλλους να κερδίζουν υπεραξία και φήμη για το πόσο καλά έχουν υιοθετήσει τα πρότυπα ματσίλας που μας σερβίρουν.

***

Αν όλα τα παραπάνω εκφράζουν και σκέψεις κι άλλων που σκάνε στα καφενεία και τα live της κατάληψης, τότε ας μην αφήσουμε αυτήν την κοινή συμφωνία να εξαντληθεί με το πέρας μιας συναυλίας. Ας βρεθούμε και την επόμενη μέρα, και τη μεθεπόμενη, ας ψαχτούμε με τις υποδομές που υπάρχουν στην κατάληψη (studio ηχογράφησης κλπ.) κι ας δημιουργήσουμε από κοινού κι άλλες. Αν νιώθουμε ότι έχουμε κάτι να πούμε, αν νιώθουμε ότι μες στο κεφάλι μας ξεπηδάνε ιδέες για στιχάκια, σκίτσα ή graffiti, αλλά διστάζουμε ακόμα να εκφράσουμε αυτήν την πλευρά του εαυτού μας, ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι εδώ δεν περιμένουμε να πάρουμε την άδεια από κανέναν «ειδικό»: συζητάμε, συνδιαμορφώνουμε, ανταλλάσσουμε ιδέες, βοηθάμε η μία την άλλη να εξωτερικεύσει τη δημιουργικότητά της και πράττουμε όχι ό,τι μας υπαγορεύει κάποιο κόμμα ή καθοδηγητής, αλλά τα ίδια μας τα θέλω κι επιθυμίες μας.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ

(Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο)

Φάμπρικα * Υφανέτ