Αλληλεγγύη στους μετανάστ(ρι)ες απεργούς πείνας στην Μυτηλήνη

Η αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους συνεχίζει ασταμάτητα. Από τις  προσπάθειες των μεταναστών να περάσουν τα σύνορα μέχρι και την εγκατάστασή τους εντός τους, η υποτίμηση, η εξαθλίωση και η περιθωριοποίησηπου υφίστανται, τόσο από τους θεσμικούς φορείς όσο και από μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, είναι η καθημερινότητά τους.

Στα χερσαία και στα θαλάσσια σύνορα οι στρατιωτικοαστυνομικές επιχειρήσεις απώθησης και αποτροπής τους εκτυλίσσονται αδιάκοπες, προσφέροντας ακόμα άγνωστο αριθμό ναυαγίων και νεκρών. Σε περίπτωση που οι μετανάστριες καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα, βρίσκονται αντιμέτωπες με τον υλικό αποκλεισμό και την πειθάρχησή τους η οποία συμβαίνει εντός των κλειστών κέντρων κράτησης και των hotspot. Στην πρώτη περίπτωση η αντιμετώπισή τους μέσω της συνθήκης του εγκλεισμού, ως ένα περισσεύον εργατικό δυναμικό, στοχεύει στον πλήρη αποκλεισμό, στην αορατότητα και καταστολή τους, ενώ ζουν καθημερινά με τον φόβο της απέλασης. Στη δεύτερη, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης και ο εγκλωβισμός τους σε χώρους που απέχουν σημαντικά από τον αστικό ιστό και από οποιαδήποτε μορφή κοινωνικότητας -η οποία δυνάμει ελλοχεύει μορφές συλλογικοποίησης και αγώνα- είναι μια διαρκή υπενθύμιση της θέσης τους σ’ αυτή την κοινωνία, που δεν είναι άλλη από τη συνεχή υποτίμηση και εκμετάλλευσή τους, όπου αυτή είναι δυνατή.

Στο παραπάνω αντιμεταναστευτικό παζλ συμβάλλουν σημαντικά οι τρόποι που το μεγαλύτερο κομμάτι του ντόπιου πλυθησμού αντιλαμβάνεται τους μετανάστες και τις μετανάστριες: είτε ως απειλή για την πολιτισμική αλλοίωση της «πατρίδας», είτε ως θύματα που πρέπει να τύχουν φροντίδας από τους «ευσυνείδητους» ντόπιους. Η ανθρωπιστική μορφή διαχείρισης των μεταναστ(ρι)ών παραμένει η άλλη όψη του νομίσματος που τους/ις θέλει πειθήνιους, παθητικές και αόρατους.

Απέναντι σε όλα αυτά, οι ίδιοι μετανάστες και μετανάστριες, απαντάνε προτάσσοντας συλλογικά τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους, σπάζοντας τον ρόλο του θύματος, αλλά και τον κύκλο αορατότητας στον οποίο έχουν περιέλθει. Από τους μετανάστες απεργούς πείνας στην πλατεία Συντάγματος (η οποία έχει λήξει) για την επανένωση με τις οικογένειές τους στη Γερμανία, στην πλατεία Σαπφούς στη Μυτιλήνη, οι μετανάστ(ρι)ες αντιστέκονται.

Από τις 20 οκτώμβρη, μετανάστες και μετανάστριες από το κέντρο κράτησης της Μόριας ξεκίνησαν και αυτοί τον δικό τους αγώνα. Αρνήθηκαν να συνεχίσουν να ζουν υπό τις άθλιες συνθήκες του κέντρου κράτησης, και εγκαταστάθηκαν στην κεντρική πλατεία της Μυτιλήνης ξεκινώντας μια διαμαρτυρία, με πολλούς εξ αυτών να ξεκινάνε και απεργία πείνας στις 27 Οκτώβρη. Στον έναν αυτό μήνα που βρίσκονται αγωνιζόμενες, επιστρατεύτηκαν όλοι οι μηχανισμοί που έχει στο οπλοστάσιό του το ελληνικό κράτος, ώστε να λυγίσει την αποφασιστικότητά τους και να καταστείλει αυτόν τον αγώνα. Από τις απειλές των μπάτσων για συλλήψεις, μέχρι την περικύκλωσή τους την ημέρα εθνικιστικής επετείου από τους φασίστες. Από τραμπουκισμούς και τον εκδιωγμό από ντόπιους φορείς, μέχρι τις ψεύτικες υποσχέσεις διάφορων υπηρεσιών και οργανώσεων. Από την σωματική εξάντληση και την άρνηση των ασθενοφόρων να τους παραλάβουν, μέχρι το πέταμά τους έξω απ’ τα καταλύμματα “πολιτιστικών συλλόγων”, όπου προσωρινά είχαν βρει καταφύγιο από τις καιρικές συνθήκες.

Κι όμως συνεχίζουν δυναμικά τον αγώνα τους. Και το κάνουν αυτό σπάζοντας τους διάφορους διαχωρισμούς που προσπαθούν να τους επιβάλουν. Προερχόμενοι/ες από διαφορετικές χώρες προέλευσης, βρισκόμενοι/ες σε διαφορετικά στάδια καταγραφής και αιτημάτων ασύλου, άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών, παραμένουν ενωμένες, κερδίζουν την ορατότητά τους και συνεχίζουν τοναγώνα τους.

Σε αυτόν τους τον αγώνα λοιπόν, δεν θα μείνουμε θεατές. Παίρνουμε θεση δίπλα στους μετανάστες και τις μετανάστριες που αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο, που διεκδικούν συλλογικά χαρτιά, που εξεγείρονται στα κέντρα κράτησης, που αμφισβητούν τους διαχωρισμους που τους επιβάλλει το ελληνικό κράτος, που αντιστέκονται στην πειθάρχηση και την καταστολή. Παίρνουμε θέση δίπλα τους, γιατί η προσπάθεια να συναντηθούμε, η αλληλεγγύη και οι κοινοί αγώνες είναι ό,τι μας έχει απομείνει. Παίρνουμε θέση, και μαζί τους φωνάζουμε:

ΠΑΥΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΠΕΛΑΣΕΩΝ ΧΑΡΤΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ

Στέλνουμε επίσης την αλληλεγγύη μας στους αγωνιζόμενους μετανάστες της πλατείας Συντάγματος, στους 8 διωκόμενους μετανάστες από την Πέτρου Ράλλη, στους 35 διωκόμενους για τα εξεγερσιακά γεγονότα του Ιουλίου στο κέντρο κράτησης της Μόριας

ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

ΓΙΑ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ “ΑΛΛΟΥ”

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

*

Ακολουθεί η ανοιχτή επιστολή που συντάχθηκε από τους μετανάστες απεργούς πείνας στη Μυτιλήνη.

Στο όνομα του Μοναδικού που έπλασε την Ελευθερία…

Η ΕΕ ακόμα δεν κατάφερε να παρέχει στους πρόσφυγες την πολύκροτη ΑΣΦΑΛΕΙΑ για την οποία φημίζεται.

Διανύσαμε τις πιο κακόφημες κ μη ασφαλείς περιοχές για να ζητήσουμε καταφύγιο εδώ. Γυρεύαμε ένα απάνεμο λιμάνι και σεβασμό στην ανθρώπινη υπόσταση μας και ακόμα να βιώσουμε την πολυπόθητη ασφάλεια.

Είμαστε ελευθεροι, και καμία χώρα δεν εχει δικαίωμα να μας αφαιρέσει αυτή την ιδιότητα.

Βασει της Συνθήκης περί Προσφυγων του 1951 η Ελευθερία αποτελεί βασικό δικαίωμα κάθε πρόσφυγα και ως αποτελεσμα μας δόθηκε το δικαίωμα να επιλέγουμε τη χωρα προορισμού μας σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης.  Καμία χώρα δεν έχει δικαίωμα να μας απελάσει πίσω στις χώρες από τις οποίες ξεκινήσαμε αλλά ούτε και σε καμία αναλόγως μη ασφαλή χώρα. Καμία χώρα δεν δικαιούται να υποβάλλει σε βασανιστήρια ή σε φυλάκιση τους πρόσφυγες. Κανένας νόμος δεν επιτρέπει την καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και τον συνεχή εξευτελισμό. Όλες οι αυτο-αποκαλούμενες πολιτισμένες χώρες φαίνεται να θεωρούν εαυτούς προστάτες – υπερασπιστές και παρατηρητές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με ιδιαίτερες ευαισθησίες απέναντι στα γυναικόπαιδα. Όμως η πραγματικότητα αφηγείται μια άλλη ιστορία. Στην πραγματικότητα από την πρώτη στιγμή της άφιξής μας στη Λέσβο ένα ελληνικό νησί που είναι μέρος της ΕΕ, έχουμε συστηματικά δεχθεί τον εξευτελισμό και βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τις πιο απεχθείς φασιστικές συμπεριφορές. Όμως δεν θεωρούμαι πλέον αναγκαίο να εστιάσουμε στο τι συμβαίνει στη Μόρια.  Μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο στο Google ή στο Youtube θα σας δώσει όλες τις πληροφορίες που χρειάζεστε για να έχετε μια ξεκάθαρη εικόνα. Από εκεί και μόνο θα καταλάβετε σε τι αναφερόμαστε. Ανάμεσά μας υπάρχουν μόνο άντρες, γυναίκες και παιδιά που αναγκάστηκαν να δραπετεύσουν από βομβαρδισμούς και που τελικά κατέληξαν στη Μόρια όπου νιώθουμε να μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε κρατούμενοι σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης των Νεο-Ναζί.

Εμείς οι πρόσφυγες που δεν έχουμε που αλλού να αποτανθούμε, αποδράσαμε από την Μόρια και δεν θα επιστρέψουμε εκεί ή σε οποιοδήποτε άλλο στρατόπεδο στη Λέσβο, γιατί θέλουμε την Ελευθερία μας. Ζητάμε τον αυτονόητο σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπειά μας και ζητάμε να τηρήσετε τους δικούς σας νόμους. Ζητάμε να τηρήσετε την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και την Σύμβαση για τους Πρόσφυγες του 1951, που εσείς οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι συντάξατε.

Με όλα αυτά δεδομένα, κάποιοι έχουμε ήδη αποφασίσει να προχωρήσουμε σε απεργία πείνας από   σήμερα Παρασκευή 27/10. Οι υπόλοιποι θα δώσουν στην ελληνική κυβέρνηση και στην Ύπατη Αρμοστεία περιθώριο τεσσάρων ακόμα ημερών ώστε να μας αφήσουν ελεύθερους, πριν ακολουθήσουμε τους απεργούς πείνας. Μέσα σε αυτήν την κοιτίδα της υποτιθέμενης δημοκρατίας, μας εξαναγκάζετε να ράψουμε τα στόματά μας και να ξεκινήσουμε απεργία πείνας και ο μόνος λόγος γι αυτό είναι για να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια και την ελευθερία μας.

Λαοί της Ευρώπης, απευθυνόμαστε σε σας. Εμείς καταφτάσαμε εδώ αιτούμενοι άσυλο. Δραπετεύσαμε από χώρες που ταλαιπωρούνται και καταστρέφονται από ολοκληρωτικά καθεστώτα, εκμετάλλευση και πολέμους. Θεωρήσαμε ότι αποτελείτε το κατ’ εξοχήν παράδειγμα μιας συλλογικής αγάπης προς τον πολιτισμό και την ειρήνη. Ωστόσο αποτροπιάζει το γεγονός ότι φιλοξενηθήκαμε απλά από τους ψυχρούς έρημους δρόμους σας και όχι από τη ζεστή αγκαλιά σας

Διατείνεστε ότι δεν μας έχετε αντιληφθεί τις τελευταίες 9 ημέρες; Εάν όχι, τότε πρέπει να γνωρίζετε ότι είμαστε μια ομάδα ανδρών, γυναικών και παιδιών που κοιμόμαστε έξω εκτεθειμένοι στη βροχή και στο κρύο. Οφείλετε να μας δεχθείτε ως πρόσφυγες, ειδάλως ας μας δώσετε την ελευθερία της μετακίνησης για να πορευτούμε παρακάτω. Θα θέλαμε να επαναλάβουμε πως ένας αριθμός προσφύγων πρόκειται να ξεκινήσει σήμερα Παρασκευή απεργία πείνας και τέσσερις μέρες αργότερα ένας μεγαλύτερος αριθμός ανδρών και γυναικών θα ενωθούν με τους πρώτους, αν τα δίκαια αιτήματά μας δεν γίνουν δεκτά.

Κλείνοντας, σας αφήνουμε μόνους με τη συνείδησή σας.