Μία ανταπόκριση από τις ταραχές στο Ιράν | Ψωμί, δουλειές, ελευθερία
Το έντυπο που “κρατάτε” στα χέρια σας ετοιμάστηκε από την ομάδα βιβλιοθήκης της κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ.
Διανέμεται χωρίς αντίτιμο σε στέκια, καταλήψεις, κοινωνικούς χώρους, εκδηλώσεις και τα εξοδα εκτύπωσης καλύπτονται με ελεύθερη συνεισφορά.
«Η επανάσταση είναι σαν ένα ποδήλατο. Όταν οι ρόδες δεν γυρίζουν, πέφτει»
Μαργιάν Σατραπί, Περσέπολις
Επιλέξαμε να μεταφράσουμε αυτό το κείμενο από τα αγγλικά, παρά
τις διαφωνίες που μπορεί να έχουμε σε τρόπους προσέγγισης με τον
αρχικό συγγραφέα, προκειμένου να υπάρξει μία πρόχειρη ενημέρωση
στα ελληνικά σε σχέση με το πώς φτάσαμε στην πρόσφατη εξέγερση
του Ιράν. Μπορεί δηλαδή, να διαφωνούμε με τον συγγραφέα στο
ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι απλά project της αστικής τάξης (ή
μίας κυβέρνησης της) ή σε αυτό που υποστηρίζουν κάποιοι μέσα στο
κείμενο, δηλαδή, «ότι ο ακρογωνιαίος λίθος αυτού του καθεστώτος
βρίσκεται στην καταστολή της αριστεράς και των γυναικών», αλλά
γενικότερα αναγνωρίζουμε ότι αυτή η αφήγηση, παρά τη λιτότητα
της, διαθέτει και πολλά θετικά στοιχεία (σε αντίθεση με άλλες
αφηγήσεις) στον τρόπο που προσπαθεί να περιγράψει την ευρύτερη
κατάσταση. Αυτή λοιπόν, η μικρή ενημέρωση και περιγραφή του πώς
φτάσαμε στην εξέγερση του Ιράν, αποφεύγει να κάνει προβλέψεις,
προσπαθώντας να διακρίνει τη σύνθεση του «πραγματικού
κινήματος» μακριά από αναλύσεις που βλέπουν παντού και μόνο
«τον αμερικάνικο δάχτυλο» και τους «κινδύνους του ιμπεριαλισμού»1.
Δεν λέμε φυσικά, ότι δεν υπάρχουν διακρατικά συμφέροντα στην
ευρύτερη περιοχή ή στρατιωτικές επιχειρήσεις κρατών από τη
λεγόμενη δύση (και όχι μόνο), αλλά ότι αν επιχειρήσει να εστιάσει 1
κανείς μόνο σε αυτά χάνει το σημαντικότερο στοιχείο που διαθέτουν
οι σύγχρονες εξεγέρσεις και που κινεί τον κόσμο καθορίζοντας (και)
τις ανισότητες μεταξύ των κρατών. Δηλαδή, την ταξική πάλη, τον
ευρύτερο κοινωνικό ανταγωνισμό που βρίσκεται στο εσωτερικό της
κάθε χώρας, τις ταραχές χωρίς αιτήματα και τις διεκδικήσεις που δεν
κερδίζουν ποτέ. Γιατί πιστεύουμε ότι η θεωρία ενυπάρχει μέσα στην
κίνηση των ανθρώπων, στους αγώνες και στις ήττες τους, οπότε, εκεί
βρίσκεται η γνώση που οφείλουμε να ανατρέχουμε όταν πεθαίνουν οι
εξεγέρσεις.
Η μετάφραση έγινε από το site του Libcom από τα Αγγλικά. Οι
υποσημειώσεις που έχουν την ένδειξη (στμ) έγιναν από εμάς, ενώ αυτές
που παρατίθενται αυτούσιες έγιναν από τον μεταφραστή του libcom.
1 (στμ) Στο κείμενο του Sina Badiei, So far what can be understood from
the demonstrations in Iran που δημοσιεύτηκε στο site dndf.org, υπάρχει μία
αναφορά σχετικά με την κρατική μορφή του Ιράν μετά το 1979, ως ένα λεγόμενο
«ανεξάρτητο» κράτος, που η εσωτερική πολιτική του δεν υπερκαθορίζοταν από
εξωτερικές δυνάμεις (σε αντίθεση με τα άλλα κράτη της Μέσης Ανατολής). Γι αυτόν
το λόγο και για αρκετά χρόνια, το Ιράν αποτελούσε μία αντιμπεριαλιστική όαση για
κάποιες αριστερές τάσεις, παρά την ύπαρξη ακραίας καταστολής κάθε ελεύθερης
έκφρασης και των κοινωνικών αγώνων από την εκάστοτε κυβέρνηση. Παρόλα αυτά
όμως, στην τωρινή συγκυρία είδαμε πράγματι και την προσπάθεια διάφορων κρατών
να σπεύδουν να υποστηρίξουν δημόσια τις διαδηλώσεις (Σαουδική Αραβία, Ισραήλ,
Η.Π.Α) ενώ άλλα να παίρνουν το μέρος του καθεστώτος (Ρωσία, Κίνα, Τουρκία),
έχοντας όλα φυσικά ως στόχο την καλύτερη στήριξη των δικών τους συμφερόντων
στην περιοχή, στην περίπτωση μίας καινούργιας κατάστασης .
