Όλα αυτά που δολοφονούν τους Ζακ αυτού του κόσμου, είναι ακόμα εδώ
Το μεσημέρι της 21ης Σεπτέμβρη και όσα ακολούθησαν αποτελούν μια ισχυρή υπενθύμιση για όλα αυτά που καθημερινά συμβαίνουν – ακόμα κι αν δεν τα αντικρίζουμε, ακόμα κι αν δεν βρίσκεται παντού το θέαμα να τα αποτυπώσει στην υπέρτατη ωμότητά τους.
Το συγκεκριμένο μεσημέρι συντάχθηκαν μαζί, ξανά, όλα αυτά που μας υποτιμούν, όλα αυτά που μας εξαντλούν, που μας αδειάζουν, που μας θέλουν μόνες, που μας εξοργίζουν, που ενίοτε μας δολοφονούν.
Η αγία ιδιοκτησία και η αναντίρρητη προάσπισή της.
Η επιβολή της τάξης και της κανονικότητας.
Η συλλογική απάθεια και αδράνεια στο δημόσιο λιντσάρισμα μέρα μεσημέρι στην ομόνοια.
Το σιγοντάρισμα των μπάτσων.
Η ακόλουθη νομιμοποίηση της δολοφονίας, βάσει των ταυτοτήτων του Ζακ.
Η επιβεβαίωση της ύπαρξης ζωών ανάξιων να βιωθούν, παραδομένων στη βαρβαρότητα του υπαρκτού κόσμου.
Φρίκη για μας δεν είναι μόνο τα βίντεο της δολοφονίας.
Φρίκη είναι το αίτημα για ασφάλεια, η επιθυμία να μην αλλάξει τίποτα σ’ αυτόν τον γαμημένο κόσμο.
Φρίκη είναι οι τυποποιημένες, μετρημένες, αυστηρά ορθολογικά οργανωμένες ζωές μας.
Φρίκη είναι οι διαχωρισμοί που επιβάλλει η καπιταλιστική κανονικότητα.
Φρίκη είναι, που η οργή μας, δεν έχει καταφέρει ακόμα να τα θάψει.
Αλλά δεν θέλουμε να συνηθίσουμε τη φρίκη. Θα επιμένουμε να σπάμε την κατάθλιψη και τη μιζέρια και να αγωνιζόμαστε για τις ζωές μας. Θα συνεχίσουμε να σφίγγουμε τα χέρια, να αμυνόμαστε/επιτιθόμαστε με νύχια και με δόντια, με πέτρες και λουλούδια, με μίσος και με πάθος για να θυμίζουμε πως οι zackie oh! δεν είναι μόνες. Πως απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα που μας θέλει κατακερματισμένες κι απομονωμένες, εμείς θα επιμένουμε να συναντιόμαστε. Πως στην κανονικοποιημένη φρίκη των ημερών αντιτάσσουμε τις συντροφικές μας σχέσεις. Πως όλες αυτές οι μικρές (και μεγάλες) καθημερινές υπενθυμίσεις αυτού του κόσμου που φαντασιώνεται και προγραμματίζει τις ζωές και τους θανάτους μας,
