Παίζει στην Τούμπα ιστορία
Δεν μας ενδιαφέρει να ορίσουμε τι είναι μουσική και ουτε πιστεύουμε ότι κανένας ορισμός δεν θα είναι ποτέ επαρκής. Όμως, έχουμε αναπτύξει, μέσα στα χρόνια, μια τόσο στενή σχέση με αυτή, τόσο σε συλλογικό, όσο και σε ατομικό επίπεδο, που αναπόφευκτα έχουμε δομήσει μια οπτική γύρω από αυτή. Και επειδή έχουμε συνηθίσει να σχολιάζουμε τα ζητήματα που μας απασχολούν, όχι ως ειδικοί αλλά ως κοινωνικά δρώντα υποκείμενα, θα προσπαθήσουμε να αποτυπώσουμε κάποιες σκέψεις πάνω στο πώς βλέπουμε να υπάρχει η μουσική ως τρόπος έκφρασης και ως βιωμένη εμπειρία εντός του κοινωνικού πλαισίου στο οποίο ζούμε.
Όπως σε πολλές πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας, έτσι και στη μουσική δημιουργία και τη διαχείριση αυτής, μέσα στα χρόνια έχουν συμβεί σημαντικές αναδιαρθρώσεις και οριοθετήσεις, και δεν αναφερόμαστε στο καθαρά τεχνικό κομμάτι. Αναγνωρίζουμε ότι ο καπιταλισμός, δηλαδή το σύστημα μέσω του οποίου οργανώνονται οι ζωές μας, έχει την τάση να επεκτείνεται σε κάθε πτυχή αυτών. Πέρα από τη στιγμή της παραγωγής, με Π κεφαλαίο, έχει την τάση να εισχωρεί στον ελεύθερό μας χρόνο, τις δημιουργικές μας ασχολίες και, γιατί όχι, στη μουσική δημιουργικότητα. Και αυτό, όχι γιατί το κεφάλαιο είναι αδιάκριτο ή κόπτεται για τις ασχολίες μας, αλλά επειδή οι διάφοροι επιχειρηματίες εκεί έξω αναγνωρίζουν τη δυνατότητα παραγωγής κέρδους, ακόμα και στις δραστηριότητες που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε άσχετες με αυτό. Βλέπουμε, δηλαδή, να έχει στηθεί μια ολόκληρη μουσική βιομηχανία γύρω από το πεδίο της έκφρασης, η οποία δομείται πάνω στη βασική παραδοχή ότι η μουσική είναι ένα ακόμα προϊόν προς αγοραπωλησία. Απτά παραδείγματα αυτού είναι το αντίτιμο σε συναυλίες, οι μπράβοι, το σταριλίκι, το spotify, οι διαφημίσεις, οι δισκογραφικές και γενικότερα οτιδήποτε οργανώνει τη μουσική με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι σε θέση να παράξει κέρδος. Να σημειώσουμε βέβαια εδώ, ότι όπως γίνεται συνήθως στον καπιταλισμό, για το στήσιμο της κάθε αγοράς είναι απαραίτητη η ενεργός συμμετοχή μας σε αυτή, κάτι που εξασφαλίζεται με την υπόσχεση απολαβών και ανέλιξης. Δεν μιλάμε, επομένως, απλά για μια εξωγενή παρέμβαση των αφεντικών που κλέβουν τις μουσικές μας. Ο καλλιτέχνης στο stage κάνει την performance, ο παραγωγός στο στούντιο διαχειρίζεται το υλικό και ψάχνει τα νέα hits, ο ακροατής πληρώνει για να ακούσει. Παρά τους διαχωρισμένους ρόλους που έχουν, συναντιούνται στο γεγονός ότι αποδέχονται και αναπαράγουν τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού (παραγωγή-διακίνηση-κατανάλωση).
Δεν σκοντάφτουμε όμως μόνο στην εμπορευματοποίηση της μουσικής δημιουργίας, αλλά και στο περιεχόμενο αυτής. Η μουσική παράγεται από καθημερινούς ανθρώπους που συγκροτούν και αναπαράγουν την κοινωνία μας. Μια κοινωνία δομημένη πάνω σε εκμεταλλευτικές και εξουσιαστικές σχέσεις, δεν θα μπορούσε να αφήνει ανέγγιχτο το πεδίο της μουσικής. Από τους χώρους εργασίας, μέχρι τα σπίτια μας και από τα social media, μέχρι τους δρόμους, παρατηρούμε και ερχόμαστε αντιμέτωπες με ρατσιστικές, ομοφοβικές, σεξιστικές, και άλλες συμπεριφορές, που προκύπτουν από αφηγήσεις που αντιμετωπίζουν υποτιμητικά/εχθρικά οτιδήποτε μη κανονικό και δομούν πρότυπα και ρόλους πάνω στον διαχωρισμό. Τα παραπάνω, αναπαράγονται από κομμάτια του κοινωνικού συνόλου και αυτό αποτυπώνεται και στη μουσική, επιδρώντας τόσο στο περιεχόμενο αυτής, όσο και στη μορφή με την οποία αναπαράγεται. Επιθετικοί και υποτιμητικοί στίχοι, παγίωση των θηλυκοτήτων σε συγκεκριμένους ρόλους, κανιβαλισμός και ματσίλα, είναι κάποιες από τις εκφάνσεις των κυρίαρχων αυτών αφηγήσεων που εντοπίζουμε, είτε κατά τη διάρκεια της ατομικής ακρόασης, είτε τη στιγμή της συναυλίας.
Αναγνωρίζουμε ότι το ζήτημα της μουσικής δημιουργίας στο σήμερα είναι αρκετά περίπλοκο, αλλά παρά τις αντιφάσεις που φέρει τόσο αυτό, όσο κι εμείς, υπήρξε μια κοινή ανάγκη και επιθυμία να δημιουργήσουμε μια ομάδα που θα ασχολείται με τη μουσική, κόντρα στους κυρίαρχους τρόπους που αυτή παράγεται και αναπαράγεται. Μια μουσική, όχι εμπόρευμα, που δεν θα αποκλείει κανένα για οικονομικούς ή κοινωνικούς λόγους και δε θα προκύπτει από μια καλλιτεχνική σφαίρα αποκομμένη από την πραγματικότητα. Πιο συγκεκριμένα, τον Οκτώβριο του 2021, διάφορος κόσμος που, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, βρισκόμασταν στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια δομή studio στο κτήριο. Αυτό, αφενός, προκειμένου να στηθεί ένας αυτοοργανωμένος/αντιεμπορευματικός χώρος στην κατάληψη με την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή για να μπορούμε οι ίδιες να κάνουμε μουσική και να στήνουμε μουσικά events. Αφετέρου, ώστε να δημιουργηθεί ένα σημείο συνάντησης, με στόχο τόσο το μοίρασμα των ευθυνών και της γνώσης, όσο και τη συλλογικη επεξεργασία και διαχείριση των ζητημάτων, όπως τα παραπάνω, που απασχολούν τις ζωές μας. Σιγουρα δεν έχουμε τις απαντήσεις, αλλά οραματιζόμαστε το ξεπέρασμα αυτού του κόσμου που δομείται γύρω από το χρήμα και έχουμε τη διάθεση να βρούμε δικούς μας δρόμους, μακριά από τους κυρίαρχους, καθώς πιστεύουμε ότι η συλλογική δημιουργία και διασκέδαση, μπορούν να δημιουργήσουν ρωγμές και ανάσες στην καθημερινότητά μας.
Fab Lab
Ομάδα studio στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ
email: studiofab@lists.riseup.net
[English Version]
Our interest in defining music is absent, and we do not either believe that a definition will ever be adequate. Although, we have developed, over the years, such a close relationship with it, both on a collective and individual level, that we have inevitably built a perspective around it. And since we are used to commenting on the issues that concern us, not as experts but as socially active subjects, we will try to capture some thoughts on how we see music as a way of expression and as lived experience within the social context in which we live.
As in many aspects of human activity, so in musical creation and everything around it, significant restructuring and delimitation have occurred over the years, and we are not referring to the purely technical part. We recognize that capitalism, the system through which our lives are organized, tends to extend into every aspect of them. Beyond the moment of production, with the capital P, it tends to infiltrate and affect our leisure time, our creative pursuits and, why not, our musical creativity. That does not occur because capital is indiscriminate or cares about our pursuits, but because the various entrepreneurs out there recognize the potential for profit-making, even in activities that we previously considered irrelevant to itselfe. In other words, we see an entire music industry built around the field of expression, which is structured on the basic assumption that music is just another product to be sold. Simple examples could be concert fees, bouncers, buskers, starlets, spotify, advertisements, record labels and generally anything that organizes music in such a way that is able to generate profit. We should note here, that as is usually the case in capitalism, for the establishment of any type of market, our active participation in it is necessary, something that is ensured using the promise of rewards and growth. We, as Studio collective, are not, therefore, simply talking about an exogenous intervention of the bosses who steal our music. The artist on stage does the performance, the producers in the studio manages the material and searches for new hits, the listener plays to listen, and so on and so forth. Despite the fragmentation of their separate roles, they come together, and meet in the common spot of accepting and reproducing the rules of this game (production-distribution-consumption).
Though, we are not only stumbling on the commercialisation of musical creation, but also on its content. Music is produced by everyday people who make up and be active in the social reproduction of our society. A society structured on exploitative and power relations, couldn’t leave the field of music untouched. From the workplaces, to our homes, and from social media, to the streets, we observe and are confronted with racist, homophobic, sexist, and other behaviors that arise from narratives that treat anything not assimilated to their narrative in a derogatory/hostile way and construct norm and roles based on segregation. All those above behaviors are being reproduced by parts of society and this is also reflected, and sometimes endorsed even, in music, affecting both its content and the form in which it is reproduced and accepted. Aggressive and derogatory lyrics, consolidation of femininities in specific roles, cannibalism and macho behaviors are some of the manifestations of these dominant narratives that we detect, either during individual listening of tracks or during live concerts.
But who are we to comment on all of the above? We are individuals who are kicked by the way the mainstream production and management of music creation actually happens. Who are not interested in becoming part of an artistic scene, disconnected from reality. That we don’t want to produce commodity music in order to make money from it. We don’t want to produce music as a commodity, in order to make money from it. That we are bothered that whatever we say and do to be excluded for economic and disrespectful reasons. Those who are not looking for leaders and experts, but for self-organized and horizontal structures with the aim of sharing responsibilities and knowledge. We have understood that there are no individual solutions to the issues we face in our daily lives, but through communication and discussion we find collective ways to work through and deal with them. Where we envision overcoming this world, which is structured around money. More specifically, in October 2021 various people, who, in one way or another, were in the Fabrika Yfanet squat, decided to create a studio space in the building. This, on the one hand, served our need to set up a self-organized/anti-commercial space in the squat with the necessary logistical infrastructure so that it is possible to make music. On the other hand, it created a meeting point for us to get together and work through issues such as the ones mentioned above. The reality we are experiencing is complex, and we certainly don’t have the answers, but we are willing to find our own paths, away from the dominant ones, as we believe that collective creation and entertainment can create cracks and breaths in our daily lives.
Fab Lab
Studio group in the squat Fabrika Yfanet
email: studiofab@lists.riseup.net
