Πορεία ΠΑ 10.3 Καμάρα 18:00 | Δεν είναι μόνο που πληρώνουμε τόσο πολλά για να ζούμε ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΣΟ ΛΙΓΑ

Οι ζωές μας μοιάζουν να αξίζουν όλο και λιγότερο κάθε μέρα. Πεθαίνουμε στα νοσοκομεία, στα σύνορα, στις ράγες, στη δουλειά, σα να είναι κάτι φυσικό και αναπόφευκτο. Σα να είναι ο λόγος που ζούμε, η εργασία που πρέπει να ολοκληρώσουμε και ας χαθούμε προσπαθώντας. Αυτός ο κόσμος φωνάζει κάθε μέρα πως οι ζωές μας αξίζουν όλο και λιγότερο. Πως είμαστε αναλώσιμες, πως ο μόνος τρόπος να έχουμε αξία είναι να την παράγουμε. Και ίσως ούτε και τότε.

Αυτή η συνεχής υποτίμησή μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από την σχέση που διαφεντεύει την καθημερινότητά μας: την σχέση-κεφάλαιο. Την σχέση αυτή που μας θέλει αναλώσιμα εμπορεύματα, μονάδες στα στατιστικά ατυχημάτων, παράπλευρες απώλειες σε “κακές στιγμές”. Τη σχέση που μετράει μόνο κέρδη και ζημίες, που η μόνη λογική που αναγνωρίζει είναι αυτή του κέρδους. Με αυτή τη λογική, αυτό που συνέβη στα Τέμπη ήταν απλά ένα ατύχημα και όχι το αποτέλεσμα της χρόνιας υποβάθμισης των ζωών μας. Δεν ήταν μέτρα ασφαλείας που έγιναν πιο ελαστικά ώστε να γίνει πιο φτηνή η μετακίνησή μας, παρότι ακριβαίνουν τα εισιτήριά μας. Δεν ήταν η υποστελέχωση των σιδηροδρόμων, τα κλειστά αυτιά στις ανακοινώσεις των εργαζομένων για τους κινδύνους, ήταν το ανθρώπινο λάθος. Ήταν απλά ένα ατύχημα.

Στον κόσμο του κέρδους όμως δεν υπάρχουν ατυχήματα. Υπάρχει μόνο η συνεχής υποτίμηση, η συνεχής υποστελέχωση, η συνεχής εντατικοποίηση. Πιο πολύ, πιο παραγωγικά, πιο αποδοτικά, πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα. Και κάπως έτσι, για χάρη της επιτάχυνσης της καπιταλιστικής παραγωγής, οι ζωές μας συγκρούονται μετωπικά με αυτόν τον κόσμο, κυριολεκτικά και μεταφορικά. 

Αν δεν συναντηθούμε, αν δεν αγωνιστούμε η μία δίπλα στην άλλη, θα συνεχίσουμε μόνο να επιταχύνουμε. Και η γραμμή μοιάζει να οδηγεί σε γκρεμό.

ΔΕΝ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΥΧΗ

ΔΕΝ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ