ΣΑ 1.3 21:00 Ι Συναυλία Ωχρά Σπειροχαίτη

 Το ότι κάποια πύλη οδηγούσε από τον φωτεινό, καθημερινό κόσμο που μέχρι τώρα γνώριζε, σ’ έναν άλλο, θαμπό, σκοτεινό, ταραγμένο, απογυμνωμένο, παθιασμένο και καταστροφικό. Ότι ανάμεσα στους τακτοποιημένους ανθρώπους, που η ζωή τους μοιράζεται όπως σ’ ένα στέρεο, διάφανο οικοδόμημα από σίδερο και γυαλί, μεταξύ του γραφείου και της οικογένειας, και στους άλλους τους απόκληρους, τους ακόλαστους, τους βρωμερούς, αυτούς που έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα ή περιπλανιούνται σε λαβύρινθους γεμάτους ουρλιαχτά, δεν υπάρχει μόνο ένα και μοναδικό πέρασμα, αλλά ότι τα σύνορα τους βρίσκονται τόσο κοντά, που λες πολλές φορές συγχέονται, καθιστώντας την επικοινωνία μεταξύ τους πολύ εύκολη, οποιαδήποτε στιγμή.

(Ρομπερτ Μουζιλ, 1906)

Η καταστροφή της φυλακής είναι η τιμωρία της τιμωρίας