ΣΑ 27.6 21:00 Ροτόντα | Πορεία γειτονιάς ενάντια σε περιστατικά έμφυλης βίας

“Ε, ΨΙΤ ΚΟΠΕΛΙΑ” ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΟΥ

Πρίν από μερικές εβδομάδες στο κέντρο της πόλης, μία κοπέλα γυρνώντας το βράδυ σπίτι της, δέχτηκε άγρια επίθεση στην είσοδο της πολυκατοικίας της. Το περιστατικό αυτό, καθώς διαχεόταν στον δημόσιο διάλογο, έφερε στην επιφάνεια και άλλα ανάλογα περιστατικά έμφυλης βίας. Φυσικά δεν χρειάζεται να μυρίσουμε αίμα για να μιλήσουμε.

Η έμφυλη εξουσία αποτελεί κομμάτι αυτού του κόσμου. Είναι όλες αυτές οι σχέσεις εξουσίας που αναπαράγει η ίδια η κεφαλαιακή σχέση, όλες αυτές οι στιγμές που βιώνουνε στην καθημερινότητά μας. Από τα βλέμματα που σε γδύνουν από πάνω μέχρι κάτω μέχρι το «τράβα στην κουζίνα σου μωρή» σε κάποιο φανάρι. Από το αφεντικό που σου την πέφτει και εξισώνει την περιοδό σου με την αποδοτικότητά σου, μέχρι το «βάλε και καμία φουστίτσα, ρε κοπελιά» για να σερβίρεις ή το «ζητείται αποκλειστικά άνδρας». Από το «κάλα μωρή γιατί δεν μαγείρεψες», μέχρι το χέρι του άνδρα που σηκώνεται και τη δικαιολογία «τις θέλει τις σφαλιάρες της για να στρώσει». Από τα βλέμματα αηδίας και αποδοκιμασίας στη θέα ενός ομόφυλου ζευγαριού μέχρι τους τραμπουκισμούς στον δημόσιο (και όχι μόνο) χώρο. Είναι όλες αυτές οι στιγμές που αναπαράγουν (και) έμφυλες σχέσεις εξουσίας. Είναι όλες εκείνες οι στιγμές που μας κάνουν να ασφυκτιούμε. Και γι’ αυτό ακριβώς μιλάμε και πράττουμε.

Για εμάς ο βιασμός και οι εκφάνσεις της έμφυλης βίας αποτελούν στιγμές αυτής της έμφυλης εξουσίας. Είναι όλα αυτά που βιώνουμε καθημερινά σε κάθε πτυχή της ζωής μας και έτσι θέλουμε να τα αντιμετωπίζουμε. Απέναντι λοιπόν, σε ρητορείες που προτάσσουν περισσότερη αστυνόμευση ως λύση, πολιτοφυλακές και άντρες-προστάτες των ανυπεράσπιστων γυναικών, εμείς επιλέγουμε να ποντάρουμε στις κοινωνικές μας σχέσεις. Στις σχέσεις που θέλουμε να χτίσουμε. Όπου τα στιβαρά μπράτσα αντικαθίστανται από τις σχέσεις αλληλεγγύης στις γειτονίες και στις πλατείες. Γιατί δεν περιμένουμε απλά μια «αφορμή» για να αντιδράσουμε, ούτε ψάχνουμε να βρούμε γύρω μας το «τέρας» με τους δέκα φαλλούς. Γιατί επιλέγουμε να μιλάμε σε πρώτο πρόσωπο παίρνοντας τις ζωές μας στα χέρια μας, η μία δίπλα στην άλλη.