Να κυρήξουμε τον πόλεμο στον χρόνο
Μέρα τη μέρα τρέχουμε να ξεκλέψουμε λίγο χρόνο ακόμα για να συναντηθούμε, να τα πούμε. Ποτέ δεν φτάνει. Μέρα τη μέρα ο χρόνος κατακερματίζεται σε χίλια κομματάκια, όπως κι εμείς. Πώς σε μια βδομάδα με αμφίβολες δουλειές κι ωράρια γεμάτα ανασφάλεια για κάποιες ή κυνήγι εργασίας για άλλες, μαθήματα όλη μέρα και ύστερα διάβασμα για να βγει η σχολή στα 4 χρόνια, υποχρεώσεις σε υπηρεσίες, χαρτούρα και ουρές από τα νοσοκομεία μέχρι τα σουπερμαρκετ, αλλά και σε άχαρες οικογενειακές υποχρεώσεις· σε εφτά 24ωρα που προσπαθούμε να χωρέσουμε γυμναστικές, λίγο χρόνο με τους δικούς μας, διαβάσματα, πως σε τόσο λίγο θα χωρέσουν και έρωτες και φίλες, αράγματα και βόλτες, τσιγάρα με συναδέλφους και όσες θέλουμε να κάνουμε κάτι για να πάρουμε πίσω τον κλεμμένο μας χρόνο;
Προσπαθούμε κάθε στιγμή να τα βάλουμε κάτω και να δούμε, πότε θα συγκλίνουμε ξανά για να βρεθούμε δίχως άγχος, ενώ ταυτόχρονα μετράμε τα ψιλά μας για να πάρουμε ένα γαμημένο ποτό, αφού ο χρόνος είναι χρήμα και δεν υπάρχει τίποτα απ’ τα δύο.
Ο ελεύθερος χρόνος γίνεται όλο και πιο περιορισμένος, όλο και πιο περιοριστικός από τον μη ελεύθερο, γιατί πάντα ο δεύτερος έρχεται να τον επικαθορίσει.
Κι ασφυκτιούμε σ’ αυτά τα παραστενεμένα όρια των λεπτών που κυλάνε σαν νερό, που μετράμε αντίστροφα για να προλάβουμε το οτιδήποτε. Σε έναν κόσμο που αγοράζει τον χρόνο μας φτηνά για να μας τον πουλήσει απρόσιτα, ας προσπαθήσουμε να συλλάβουμε άλλες μορφές χρόνου, να ψηλαφήσουμε τα α-χρονικά όρια των συναντήσεών μας…
