ΣΑ 14.3 13:00 Καμάρα | Να αντισταθούμε στη βαρβαρότητα – Να ζήσουμε μαζί με τους μετανάστ(ρι)ες
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
των στρατοπέδων συγκέντρωσης, του αποκλεισμού, της εξαθλίωσης και του θανάτου
Βρισκόμαστε σε μία εποχή εθνικιστικού παροξυσμού. Τα πάντα βλέπουμε να μετατοπίζονται προς τα δεξιά. Από την κυβέρνηση μέχρι την αντιπολίτευση, από τα ακροδεξιά κόμματα μέχρι και τα αριστερά, η προστασία της πατρίδας από τους ξένους αποτελεί κοινό στόχο. Το ελληνικό κράτος κατάφερε, σε στιγμές γενικευμένης αποσταθεροποίησης, να συστρατεύσει για μια στιγμή μεγάλο μέρος της κοινωνίας ενάντια στην εθνική απειλή. Σχεδόν οι πάντες πλέον κατηγορούν μόνο την “Τουρκία”, που χρησιμοποιεί τους μετανάστες ως διαπραγματευτικό όπλο. Οι μετανάστες πλέον μετατρέπονται σε ανθρώπους που δεν έχουν βούληση, που δεν θέλουν να περάσουν τα σύνορα και απλά τους χρησιμοποιούν σαν μαριονέτες. Έτσι πια δεν είναι μετανάστες αλλά ούτε και πρόσφυγες. Οι μετανάστριές κατασκευάζονται πλέον ως ασύμμετρη απειλή από το κράτος και μπροστά στις ασύμμετρες απειλές ισχυρίζεται ότι είναι θεμιτό να χρησιμοποιείς μέσα πολέμου. Είδαμε και τις εικόνες από τους πρώτους νεκρούς, είτε από σφαίρα είτε από πνιγμό, αλλά μπροστά στη συνήθεια του θανάτου εδώ και χρόνια αυτό μοιάζει πια να έχει μικρή σημασία. Άλλωστε το ελληνικό κράτος μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αρνείται αυτά τα γεγονότα και άρα η εκδοχή του είναι η μόνη πραγματικότητα.
Στη Λέσβο πλέον οι φωνές των μισάνθρωπων δείχνουν να έχουν κυριαρχήσει και να είναι έτοιμες να πνίξουν (κυριολεκτικά) οτιδήποτε φαντάζει διαφορετικό. Την ίδια στιγμή τα (ανοιχτά ή κλειστά) κέντρα κράτησης συνεχίζουν να χαράσσουν νέα σύνορα στο εσωτερικό των ήδη χαραγμένων συνόρων. Στον Έβρο φτιάχνεται ένας ανθρώπινος φράχτης από στρατιώτες, μπάτσους, φασίστες, μισθοφόρους ομάδων και ευαισθητοποιημένους πατριώτες προκείμενου να αναχαιτίσει αυτούς που τους κατασκεύασαν ως εισβολείς, κίνδυνο, τέρατα. Αυτούς δηλαδή που απ-ανθρωποίησαν προκείμενου να τους αντιμετωπίσουν είτε ως θύματα, είτε δίχως οίκτο. Ζούμε λοιπόν στην εποχή των δολοφόνων, που ο καθένας και η καθεμία πρέπει να διαλέξει πλευρά. Στην εποχή που οι απλοί και καθημερινοί άνθρωποι είναι έτοιμοι να φάνε από τις σάρκες όσων βαφτίστηκαν ξένοι και που το κράτος θα χρησιμοποιήσει αυτή τη δίψα για αίμα προκείμενου να απομονώσει περισσότερο τους μετανάστες, για να περιθωριοποιήσει και να υποτιμήσει όλο και περισσότερο τις μετανάστριες. Αν υπάρχει λοιπόν κόλαση, είναι αυτή που είναι ήδη εδώ, που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με την ανοχή μας. Σε αυτή τη συνθήκη λοιπόν οι μόνες και οι μόνοι που μπορέσουμε την αλλάξουμε, είναι όλοι και όλες που θα πάρουμε θέση ενάντια στη βαρβαρότητα του ελληνικού εθνικισμού, όχι μόνο σε ένα αφαιρετικό επίπεδο αλλά μέσα από την πρακτική μας δραστηριότητα.
Αυτοί και αυτές δηλαδή που διαδηλώνουν εδώ και τόσους μήνες στη Μυτιλήνη μαζί με τους μετανάστες και κόντρα στους ρατσιστές και στους πατριώτες που προσπαθούν να επιβάλουν τη σιωπή. Αυτές που ενώ δουλεύουν σε Μ.Κ.Ο, κάνουν κριτική στην ίδια τους την εργασία και θα καλούν απεργίες για να στηρίξουν τους αγώνες των μεταναστών για καλύτερες συνθήκες ζωής. Αυτοί που εργάζονται μέσα σε νοσοκομεία και σχολεία αγωνίζονται μαζί με τις μετανάστριες για την ισότιμη πρόσβαση τους στην περίθαλψη και την εκπαίδευση. Αυτές που στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν ανέχονται να ακούν ρατσιστικά σχόλια. Αυτοί που μπήκαν στα άδεια σπίτια και έζησαν μαζί με τις μετανάστριες και πάνω από όλα οι ίδιοι οι μετανάστες και οι μετανάστριες που συνεχίζουν να διεκδικούν, να αγωνίζονται και να εξεγείρονται κάτω από τις πιο δυσμενείς συνθήκες.
Δεν υπάρχουν όμως μόνο αυτά που έχουν γίνει αλλά και αυτά που μπορούμε να κάνουμε από κοινού. Όλοι όσοι θα καταλάβουμε ότι η παρανομία των μεταναστών είναι είναι αυτή που τους κατασκευάζει σαν ξένους και θα αγωνιστούμε για χαρτιά, άδειες παραμονής και αριθμούς μητρώου κοινωνικής ασφάλισης μαζί με τις μετανάστριες που τα διεκδικούν καθημερινά σε δημόσιες υπηρεσίες, αστυνομικά τμήματα και νοσοκομεία. Όλες όσες θα προσπαθήσουμε να πράξουμε με τους μετανάστες και όχι για τους μετανάστες. Όλοι όσοι δεν βλέπουμε απλά γεωπολιτικά παιχνίδια, αλλά την ίδια θέληση των μεταναστριών να περάσουν τα σύνορα. Αυτές εν τέλει, που δεν θα αντιμετωπίσουμε τους μετανάστες σαν εγκληματίες αλλά ούτε και σαν θύματα. Όλοι και όλες δηλαδή που μπορούμε να σχηματίσουμε ένα μεγάλο πολύγλωσσο εμείς, μέσα από την καθημερινή μας κίνηση και τους κοινούς μας αγώνες ενάντια στην υποτίμηση των ζωών αλλά και ενάντια στους πατριώτες που διασπείρουν το μίσος.
ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ
ανοιχτά σύνορα-χαρτιά για όλους
Πορεία Σάββατο 14 Μαρτίου στις 13:00 στο Άγαλμα βενιζελου
κείμενο σε pdf: υφανετ κειμενο 14.3.2020 μεταναστες
