Η δομή της Ριτσώνας υπό την πίεση του Covid-19
Η δομή της Ριτσώνας υπό την πίεση του Covid-19, της Parwana Amiri
To pdf μπορεί να βρεθεί εδώ.
Η Parwana Amiri ήρθε στην Ελλάδα στα δεκαέξι της τον Σεπτέμβριο του 2019 από το Αφγανιστάν. Τους πρώτους μήνες τους πέρασε με την οικογένειά της στη Μόρια, ενώ πλέον διαμένει στη δομή της Ριτσώνας. Στην απάνθρωπη εμπειρία της Μόριας, την οποία αποτυπώνει σε μία άλλη σειρά κειμένων της με τίτλο ‘’Letter to the world’’ ίσως κατά τη γνώμη μας να οφείλεται και μια θετικότερη αποτύπωση της ζωής στη Ριτσώνα. Το ότι η Μόρια είναι κόλαση δεν είναι απλά άλλο ένα σύνθημα ανάμεσα σε άλλα. Η Μόρια είναι ένα νέο σύνορο που έχει χαραχτεί από το ελληνικό κράτος στο εσωτερικό των ήδη χαραγμένων συνόρων. Έτσι, ως τόπος εξορίας προσπαθεί να λειτουργήσει σαν ένα παράδειγμα φρίκης και αποτροπής για όσους και όσες επιθυμούν να περάσουν τα σύνορα για μία καλύτερη ζωή.
Αποφασίσαμε να μεταφράσουμε το κείμενο της Parwana στα ελληνικά, παρά τις όποιες διαφωνίες θα μπορούσε να αρθρώσει ένας πολιτικά συγκροτημένος λόγος, καθώς πρόκειται για την πρωτοπρόσωπη μαρτυρία μιας έφηβης μετανάστριας μέσα από τη δομή. Αξίζει να προσεγγίσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε τη συνθήκη που οι άνθρωποι αυτοί βιώνουν, να ενισχύσουμε τη φωνή τους, να προσπαθήσουμε να ενώσουμε τις διεκδικήσεις τους με τις δικές μας. Η μετάφραση επίσης έγινε, επειδή θεωρούμε πως αναδεικνύει κάποια, και αφήνει να διαφανούν άλλα, ζητήματα που άπτονται της ζωής μέσα στο camp και της διαχείρισης της καραντίνας τόσο από τους επίσημους φορείς της διαχείρισης αυτής, όσο και από τους διαμένοντες αιτούντες άσυλο. Παράλληλα, το μεταφράσαμε επειδή τα γραπτά της Parwana Amiri αποτελούν μία έμπρακτη απόδειξη πως οι μετανάστριες και οι μετανάστες τόσο στη Ριτσώνα όσο και παντού, δεν είναι έρμαια των συνθηκών, που άγονται και φέρονται ή περιμένουν τους διάφορους καλοθελητές να τους σώσουν, αλλα ακόμα και μέσα στα camps προσπαθούν και καταφέρνουν να δράσουν, να οργανωθούν, να φανταστούν, να δημιουργήσουν.
Το κείμενο μεταφράστηκε και προλογίστηκε από φίλες της φάμπρικα υφανέτ λίγο πάνω και 500χλμ κάτω από την οδό Ολύμπου.
Το κείμενο βρέθηκε εδώ: https://kein-mensch-ist-illegal-hh.blogspot.com/2020/04/letter-from-ritsona-camp-by-parwana.html?m=1&fbclid=IwAR38NTMJWAmF-6n2G6jOGdFjN0dx7tTM-2G9nMKuq3TnbesQSHuFpRQgDLA
Μέρος πρώτο: 29/3/2020
Για χρόνια, το προσφυγικό camp της Ριτσώνας ήταν το κοινό σπίτι για περίπου 900 πρόσφυγες. Σήμερα ο καταυλισμός παρέχει εγκαταστάσεις διαμονής σε περισσότερους από τρεις χιλιάδες πρόσφυγες [που μεταφέρθηκαν] από τα νησιά, οι περισσότεροι από τους οποίους ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.
Είμαι η Parwana Amiri, μία από αυτές τις νέες αφίξεις, που θα μπορούσε να βρει γαλήνη, αξιοπρέπεια, πρωτοβάθμια εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη, διασκέδαση και όλα όσα χρειάζεται ένας άνθρωπος για μια φυσιολογική ζωή, μέσα σε ένα camp -το camp προσφύγων της Ριτσώνας. Η ζωή μας εδώ άλλαξε, οι άνθρωποι είχαν τη δυνατότητα να ανακτήσουν το ηθικό τους. Η επικοινωνία [μεταξύ μας] έγινε πολύ ισχυρότερη από πριν. Αλλά βρισκόμαστε όλοι υπό την τεράστια πίεση ενός κοινού προβλήματος -του Covid-19- που έχει για όλους μία λύση: μείνετε στο σπίτι για την ασφάλειά σας!
Αυτό βέβαια είναι σχεδόν αδύνατο, όταν ανήκεις σε μία κοινότητα με περισσότερους από 4.000 ανθρώπους και ζεις στο ίδιο σπίτι με περισσότερα από οκτώ άτομα. Ενώ σε όλο τον κόσμο ο κανόνας είναι να παραμείνετε στο σπίτι προσωρινά, εδώ είναι σκέτο να παραμείνουμε στο camp. Αλλά [κάτι τέτοιο] δεν μπορεί να είναι λογικό, τη στιγμή που οι άνθρωποι βρίσκονται σε στενή επαφή μεταξύ τους κάθε στιγμή, χωρίς να έχουν οποιαδήποτε πληροφορία για το τι συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο ή για τους τρόπους προστασίας των ίδιων και των παιδιών τους.
Όλες οι οργανώσεις και οι ΜΚΟ είναι προσωρινά κλειστές, καθώς κανείς δεν ξέρει πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να βρεθεί μια συγκεκριμένη λύση. Ο IOM [International Organization for Migration] και ο ιατρικός οργανισμός είναι οι μόνοι οργανισμοί που παραμένουν ενεργοί και παρέχουν βασικές υπηρεσίες στους ανθρώπους.
Όλοι μαγειρεύουμε στο σπίτι με τα τρόφιμα που για πρώτη φορά μας δόθηκαν από τις αρχές, και με ό,τι μπορούμε να βρούμε από τα καταστήματα εντός του camp. Οι παιδικές χαρές του camp παραμένουν ανοιχτές και τα παιδιά συνεχίζουν να περνούν τις μέρες τους εκεί. Ευτυχώς, είμαστε τυχεροί που το δικό μας camp δεν έχει ακόμη κανένα κρούσμα του COVID-19, αλλά ο ιός αυτός δεν γνωρίζει σύνορα και μας αντιμετωπίζει όλους με τον ίδιο τρόπο.
ΑΝΗΣΥΧΟΥΜΕ
Οι νέοι και οι νέες είναι πηγής δύναμης οπουδήποτε. Και εδώ ισχύει το ίδιο. Πριν από την καραντίνα στο camp, όπως και σε όλη την Ελλάδα, οι αρχές άρχισαν να ενημερώνουν τους ανθρώπους για τα μέτρα αυτοπροστασίας σε συνεργασία με τις ομάδες κατοίκων της κοινότητας, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν το έργο τους. Μετά από αυτό, μαζί με τους νέους/ες της κοινότητάς μου ξεκινήσαμε κάποιες εκστρατείες ενημέρωσης, κάτι που ήταν θετικό και χρήσιμο για πολλούς, καθώς μέσω των αφισών που φτιάξαμε, αλλά και όλης της καμπάνιας, διαδόθηκαν οι πληροφορίες που είχαμε.
Αλλά δεν υπάρχει πειθαρχία και κανείς δεν μπορεί να κρατήσει τα παιδιά του στο σπίτι. Όταν δεν υπάρχουν παιχνίδια ή κάποια μορφή ψυχαγωγίας στο σπίτι, είναι πολύ δύσκολο για τις μητέρες να ελέγξουν τα παιδιά τους, τα οποία βγαίνουν έξω και έρχονται σε στενή επαφή μεταξύ τους, κάτι που δεν είναι ασφαλές γι’ αυτά. Αυτό είναι που φοβούνται οι γιατροί.
Ο ιός αυτός μας αντιμετωπίζει όλους ισότιμα, αλλά εμάς δεν μας αντιμετωπίζουν με ισότητα ακόμα. Για μας, αυτό το camp είναι ένα κοινό σπίτι. Ενώ εσείς πρέπει να μείνετε στο σπίτι σας, εμείς πρέπει να παραμείνουμε μέσα στο camp, όπου δεν υπάρχει καμία εγγύηση για την υγεία μας. Ερχόμαστε διαρκώς πολύ κοντά μεταξύ μας, σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας. Εάν κάποιος από εμάς είναι φορέας του ιού, σε λιγότερο από μία εβδομάδα το μισό camp θα κολλήσει, και τα παιδιά θα είναι τα πρώτα θύματα.
Η ΑΛΥΣΙΔΑ ΕΣΠΑΣΕ
Μέρος 2ο: 2/4/2020
Αυτό που φοβόμασταν συνέβη. Μία έγκυος γυναίκα από την Αφρική, αφού γέννησε σε νοσοκομείο της Αθήνας, μολύνθηκε από τον κορονοϊό. Στο camp ήρθε σε επαφή με 63 άτομα, από τα οποία τα 20 βρέθηκαν επίσης θετικά στον ιό.
Η καραντίνα ξεκίνησε σήμερα, 2/4/2020. Οι άνθρωποι βρίσκονται σε πανικό και προσπαθούν να αποφεύγουν τις περιοχές του camp όπου διαμένουν Αφρικανοί, κάτι το οποίο όμως, δεν μειώνει τον κίνδυνο. Ως δέκτες αυτής της συμπεριφοράς από τις υπόλοιπες [εθνοτικές] κοινότητες, οι Αφρικανοί κάτοικοι συνέχισαν να κυκλοφορούν περισσότερο από πριν μέσα στο camp φωνάζοντας συνθήματα («Η Αφρική δεν έχει κορονοϊό»).
Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης, ένας από τους επίσημους φορείς που διαχειρίζονται το camp, ανακοίνωσε πως θα ξεκινήσει να διανέμει καλάθια με τρόφιμα και αντισηπτικά μαντηλάκια στους κατοίκους, προσθέτοντας επίσης πως θα υπάρχει πρόσβαση σε φάρμακα, χωρίς να κάνει ξεκάθαρο το πότε. Οι άνθρωποι ξεκίνησαν να καλύπτουν το κόστος σίτίσής τους μόνοι τους, αγοράζοντας τα απαραίτητα για την προετοιμασία του φαγητού στα σπίτια από τα καταστήματα εντός του camp, αλλά πλέον οι περισσότεροι δεν είναι σε θέση να το κάνουν, αφού το επίδομα, που θα έπρεπε να τους κατατεθεί στις αρχές του μήνα, θα καθυστερήσει μέχρι τις 20 Απριλίου.
Η στενή επαφή των ανθρώπων μεταξύ τους, η ανυπαρξία μασκών, η περιορισμένη πρόσβαση σε φάρμακα που χρειάζονται όσοι είναι ευάλωτοι, αυξάνει τον κίνδυνο περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Η δεκατετραήμερη καραντίνα για τους κατοίκους του camp ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση και μας το υπενθυμίζουν με έμφαση οι ενεργές ΜΚΟ του camp, με την συνεχή αποστολή μηνυμάτων. Ωστόσο, διαφορετικοί λόγοι ωθούν τους κατοίκους να βγουν έξω για να καλύψουν τις ανάγκες τους, ενώ, από την άλλη, η αστυνομία έχει αρχίσει να ελέγχει τις μετακινήσεις των ανθρώπων μέσα στο camp.
Καθώς τα 20 από τα 63 άτομα που βρέθηκαν θετικά στον ιό (τα οποία εκείνες τις μέρες είχαν τη στενότερη επαφή με το πρώτο κρούσμα) είναι ασυμπτωματικά, και καθώς δεν έχει ξεκινήσει ακόμα έλεγχος για όλους τους κατοίκους του camp, ο καθένας δυνητικά μπορεί να έχει κολλήσει. Το πρώτο μέτρο προστασίας (η διατήρηση απόστασης 1-2 μέτρων) δεν φαίνεται να μπορεί να τηρηθεί μεταξύ των κατοίκων στις ουρές στο ιατρείο ή κατά την αγορά προμηθειών.
Οι παιδικές χαρές αδειάζουν και οι οικογένειες προσπαθούν να κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τα παιδιά τους στο σπίτι. Ωστόσο το να ζεις σε ένα σπίτι με άλλα οκτώ άτομα, από τα οποία πολλά ανήκουν σε κάποια ευπαθή ομάδα, δεν είναι ασφαλές.
Ο ιός μπορεί να μεταδοθεί στον καθένα εύκολα και γρήγορα. Η προσευχή είναι το μόνο που έχουν οι άνθρωποι για να τον αντιμετωπίσουν, ενώ προσπαθούν να τρώνε λιγότερο όσο περιμένουν το μηνιαίο του επίδομα.
