ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ
ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ
η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας
Στο κέντρο κράτησης στη Μόρια της Μυτιλήνης η ζωή είχε πενιχρή αξία, 13 χιλιάδες άνθρωποι ζούσαν σε χώρο που προοριζόταν για 3 χιλιάδες. Εκατοντάδες άνθρωποι έχουν πεθάνει χωρίς να μάθουμε το όνομα τους, είτε από το κρύο, είτε από ατυχήματα, είτε από την έλλειψη περίθαλψης, είτε επειδή αυτοκτόνησαν. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης οι μετανάστες και οι μετανάστριες έχουν εξεγερθεί δεκάδες φορές, θυμίζοντάς μας ότι μπροστά σε αυτές τις άθλιες συνθήκες, η μόνη λύση είναι να αρνηθείς να ενδώσεις σε αυτό που κατασκευάζεται για σένα ως πεπρωμένο. Μετά από 6 μήνες αναγκαστικού αποκλεισμού (lockdown), αυτή τη φορά η Μόρια καίγεται ολοσχερώς. Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία άλλωστε οι φυλακισμένες και οι εγκλωβισμένοι παρέδιδαν στις φλόγες τους τόπους του εγκλεισμού και της απανθρωποποίησής τους.
Οι δημοσιογράφοι μίλησαν για ευθύνες των μεταναστών για τη φωτιά, η αστυνομία υπονόησε τη δυσκολία συνύπαρξης των διαφορετικών «φυλών», ενώ παράλληλα, η κυβέρνηση συνεχίζει να εντείνει τον σχεδιασμό καταστολής του «μεταναστευτικού προβλήματος», ανοίγοντας καινούργιες φυλακές, θωρακίζοντας τα σύνορα και ζητώντας ακόμα περισσότερες απελάσεις. Τα (ανοιχτά ή κλειστά) κέντρα κράτησης έρχονται λοιπόν να χαράξουν νέα σύνορα στο εσωτερικό των ήδη χαραγμένων συνόρων, αυτή τη φορά φράζοντας τον δρόμο προς την πόλη ενώ οι μετανάστες κατασκευάζονται για άλλη μία φορά ως εγκληματίες και επικίνδυνοι. Η Μόρια λοιπόν (όπως και κάθε ανοιχτή ή κλειστή δομή) είναι έννοιες κατασκευασμένες από το ελληνικό κράτος, που προσπαθούν να λειτουργήσουν σαν παραδείγματα φρίκης και αποτροπής, προς όσους και όσες επιθυμούν να περάσουν τα σύνορα για μία καλύτερη ζωή.
