Σ’ ένα ακριβό ξενοδοχείο να τρυπώσουμε κι ως το πρωί να ξεφαντώσουμε (;)
Σ’ ένα ακριβό ξενοδοχείο να τρυπώσουμε
κι ως το πρωί να ξεφαντώσουμε (;)
Η αλήθεια είναι ότι τα ακριβά ξενοδοχεία δεν μας χώρεσαν ποτέ. Πάντα προτιμούσαμε να ξεφαντώνουμε στις καταλήψεις. Σ’ αυτούς τους χώρους που μπορούμε να υπάρχουμε μαζί, σ’ αυτούς τους κόσμους που κοιτάνε πέρα απ’ αυτό τον κόσμο. Αυτό είναι και η κατάληψη Rosa Nera στα Χανιά. Που από το 2004 όταν και καταλήφθηκε το κτήριο που ρήμαζε στον λόφο Καστέλλι, έγινε και πάλι ζωντανό σημείο συνάντησης, συζήτησης, στέγασης, ζύμωσης, ανάδυσης αγώνων.
Σε έναν κόσμο που ο ατομικισμός γίνεται η κυρίαρχη πραγματικότητα και ο καθένας κοιτάει την πάρτη του, σε μια συγκυρία όπου οι αγώνες μας πρέπει να κατασταλούν όταν δεν μπορούν να ελεγχθούν, που το κεφάλαιο όλο και πιο επιθετικά πνίγει κάθε πτυχή της ζωής μας και η τουριστικοποίηση ερημώνει τις πόλεις από την πραγματική ζωή, η εκκένωση της Rosa Nera με πλάνο την κατασκευή πολυτελούς ξενοδοχείου από την εταιρεία Belvedere, δεν μας εκπλήσσει. Στον αντίποδα αυτού του κόσμου, βρίσκεται ένας άλλος, που δεν την παλεύει να υπάρχει διαχωρισμένα, που επιμένει να αγωνίζεται. Κι αυτές οι χιλιάδες κόσμου, ξεχύθηκαν στους δρόμους των Χανίων να υπερασπιστούν την κατάληψη κι όλα αυτά που μέσα της ξεπήδησουν.
Σ’ αυτό τον σάπιο κόσμο του εμπορεύματος και των διαχωρισμών τα μαύρα ρόδα πάντα μάτωναν αυτούς που προσπαθούσαν να τα κόψουν.
