Για τα συμβάντα στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης: Να διαρρήξουμε αυτήν την κανονικότητα με τις αρνήσεις μας! 

Οι δρόμοι ανήκουν στη συλλογική χαρά, τους αγώνες και τα κινήματα…

…όχι στη ματσίλα, την καγκουριά, την ομοφοβία και τον εθνικισμό

Τα παραδείγματα παραείναι πολλά για να είναι τυχαία:

Ποιοι ήταν αυτοί που έκαιγαν και πέταγαν πέτρες σε αναρχικές καταλήψεις το 2018, διαδηλώνοντας για την ελληνικότητα της Μακεδονίας;

Ποιοι ήταν αυτοί που έκαναν καταλήψεις στα σχολεία τους για τον ίδιο λόγο ή στις παρελάσεις φώναζαν συνθήματα προς τιμήν του φασίστα Κατσίφα;

Ποιοι ήταν αυτοί που επιχειρούσαν (αποτυχημένα) να βγουν στο δρόμο εφευρίσκοντας γελοίες αφορμές τύπου «Makedonian pride»;

Ποιοι είναι αυτοί που δε διστάζουν να δείρουν ή να μαχαιρώσουν κάποιον επειδή έχει διαφορετικό χρώμα δέρματος;

Ποιοι είναι αυτοί που έχουν κάνει χόμπι κάθε χρόνο να πετάνε πέτρες στο Pride επειδή δεν ανέχονται τις διαφορετικές σεξουαλικές επιθυμίες και θέλουν έναν κόσμο που οι ίδιοι θα ‘ναι «γαμιάδες» και οι γυναίκες «μουνιά»;

Ποιοι είναι αυτοί που ένα χρόνο τώρα σκούζουν ότι ο covid-19 είναι «συνωμοσία Εβραίων» και ότι το εμβόλιο θα αλλοιώσει το ελληνικότατο DNA τους;

Και ποιοι ήταν αυτοί στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης που το πρωί της Τρίτης 28/09 επιτέθηκαν σε αριστερούς νεολαίους με μαχαίρια, φωτοβολίδες και καδρόνια;

Λίγη σημασία έχει αν σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα άτομα ανακυκλώνονται ή μένουν ίδια. Σημασία έχουν οι συγκεκριμένες κοινωνικές συμπεριφορές που επιχειρούν να μονιμοποιηθούν στον δημόσιο χώρο: το ρατσιστικό μίσος, η ομοφοβία, ο εθνικιστικός παροξυσμός, η επιβολή πάνω στον αδύναμο, η έκλυση μιας ολοένα κλιμακούμενης βίας.

Όλα τα παραπάνω θα συνεχίζουν ν’ αναπνέουν αν οι δικές μας αντιστάσεις απουσιάζουν· αν οι κοινότητες αγώνα, οι συντροφικές χειρονομίες, οι καθημερινές κοινωνικές παρεμβάσεις αφήνουν τους δρόμους και τις γειτονιές στα χέρια όσων αγαλλιάζουν με την κανονικότητα της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας.

Να διαρρήξουμε αυτήν την κανονικότητα με τις αρνήσεις μας!