5 σκέψεις για την υγειονομική κρίση και το πώς θα την παλέψουμε

-Η κρίση του κορωνοϊού δεν είναι απλά μια φυσική καταστροφή. Δεν είναι ταινία φαντασίας, θεία τιμωρία ή γκαντεμιά του Κυριάκου. Είναι οι δομικές αντιφάσεις ενός τρόπου παραγωγής που νοσεί, που θα ξεζουμίσει τα πάντα για λίγα παραπάνω κέρδη. Δεν πρόκειται για κάποιο κρυφό σχέδιο, ούτε για σκοτεινή συνομωσία. Όλα γίνονται στο φως της ημέρας, μπροστά στα μάτια μας: Οι επιχειρήσεις καταστρέφουν το περιβάλλον για περισσότερα χρήματα, οι αγροκτηνοτροφικές βιομηχανίες δουλεύουν σε υπερεντατικούς ρυθμούς χωρίς απαραίτητα υγειονομικά μέτρα, τα δάση συρρικνώνονται γιατί τα καταπίνουν οι βιομηχανικές ζώνες και τα προάστια, οι άνθρωποι στιβάζονται σε τερατουπόλεις μέσα σε ανθυγιεινές συνθήκες, χωρίς πρόσβαση στην περίθαλψη. Πριν τον κορωνοϊός ήταν η νόσος των πτηνών, των χοίρων, ο έμπολα, κ.α. Μάλλον έπεται συνέχεια.

– Τα κράτη και οι διεθνείς οργανισμοί επέλεξαν να βάλουν σε καραντίνα τον πληθυσμό, για να διασώσουν όση κοινωνική αποδοχή τους απέμεινε και να περιορίσουν την κοινωνική αναταραχή. Τα μέτρα περιορισμού και οι καμπάνιες ¨μένουμε σπίτι¨ φέρνουν όμως στην επιφάνεια κι άλλες αντιφάσεις . Το ίδιο σύστημα που ευνοεί δομικά την δημιουργία νέων ιών, παράγει εξίσου δομικά αυτούς που δεν χωράνε στα μέτρα αντιμετώπισης. Το ¨μένουμε σπίτι¨ και ¨κρατάμε αποστάσεις¨ απευθύνονται σε μια ιδεατή φιγούρα ανθρώπου που δεν είναι μετανάστης, άστεγος, χρήστης, δεν έχει ψυχολογικά προβλήματα, δεν γνωρίζει τι σημαίνει ενδοοικογενειακή βία, δεν πρέπει να βγει για να δουλέψει, κοκ. Το ίδιο περίπου ισχύει για τα επιδόματα.

– Αυτό που σκέφτηκαν οι κυβερνήσεις ως λύση είναι να μας γεμίσουν ενοχές, ότι πρέπει να συμπεριφερόμαστε ως άρρωστοι, ότι έχουμε ατομική ευθύνη άμα διαδοθεί ο ιος, ότι οποιαδήποτε κοινωνική συναναστροφή μπορεί να αποβεί φονική για εμάς ή τους γύρω μας! Τσιμουδιά δηλαδή για την διάλυση του συστήματος υγείας εδώ και χρόνια, και για το ότι δεν γίνονται τέστ σε όποιον ζητάει, πόσο μάλλον για τους λόγους που τέτοιου είδους ιοί πολλαπλασιάζονται συνεχώς τα τελευταία χρόνια. Μέσα σε αυτήν την συνθήκη το ¨μένουμε σπίτι¨ σημαίνει ¨ο καθένας να τα βγάλει πέρα μόνος του¨.

– Ο καθένας όμως είμαστε εμείς και εσείς και ενώ η υγειονομική κρίση συνεχίζεται τα άγχη μας και οι υποχρεώσεις συσσωρεύονται. Πως θα πληρώσουμε τους λογαριασμούς; Θα έχουμε δουλειά; Αν ναι, με τι μισθό; Τι θα γίνει με τα νοίκια; Με όσους δουλεύουν μαύρα; Σε περίπτωση που δεν το καταλάβετε ήδη, η επίρριψη της ευθύνης για την διάδοση του ιου σε εμάς, είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο είναι η μετακύληση της ζημιάς της κρίσης στις πλάτες μας και τις τσέπες μας.

– Στο ζόφο που μας επιφυλάσσουν για το μέλλον δεν θα την παλέψουμε μόνοι μας. Επιλέγουμε να οργανωθούμε συλλογικά για να διεκδικήσουμε μειώσεις ενοικίων και λογαριασμών, αυξήσεις μισθών, πρόσβαση στη περίθαλψη για όλους και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης.

Καμιά ενοχή για τα αδιέξοδα του κράτους.

Να μην πληρώσουμε την κρίση του κορωνοϊού