ΚΥ 01.05 11:00 Καμάρα | Αντιπολεμική πρωτομαγιά

1st of May. Strike the war

Καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία εισέρχεται στο τρίτο του μήνα, οι άμεσες και οι έμμεσες επιπτώσεις του, παρέχουν επιπλέον χώρο για πιο ξεκάθαρες συγκλίσεις πολιτικών τοποθετήσεων των κοινωνικών κινημάτων παγκοσμίως και μια άμεση ανάγκη πολυμέτωπης αντιπαράθεσης για την υπεράσπιση και εξάπλωση των αντιπολεμικών και αντικαπιταλιστικών τους προταγμάτων. Στο ψηφιδωτό των αλλεπάλληλων κρίσεων (πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, οικονομική κρίση 2008, προσφυγικές «κρίσεις», υγειονομική κρίση, οικολογική κρίση, κρίση ενέργειας και εφοδιαστικής αλυσίδας) ήρθε να προστεθεί η επιτομή της ανθρώπινης φρίκης και του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού: o πόλεμος. Μόνο που προς ενημέρωση του ερωτευμένου με την λήθη του, προνομιούχου ευρωπαίου δεν προστέθηκε τώρα, καθώς έχουν προηγηθεί γιουγκοσλαβία, ιράκ, συρία, λιβύη, υεμένη, αφγανιστάν, συνεχής πόλεμος κατά της τρομοκρατίας στην υποσαχάρια αφρική και αμέτρητες πολεμικές επιχειρήσεις ανά τον κόσμο. Παράλληλα με τον συνεχή και ανατροφοδοτούμενο πόλεμο κατά των προσφύγων/γισσων στα δάση, στις θάλασσες, στους φράχτες και τα σύνορα. Ένας πόλεμος συνεχώς παρόν για να θυμίζει ότι στον κόσμο αυτόν δε χωράμε όλες/οι και ότι η δημιουργία αποκλεισμένων, καταπιεσμένων και άλλων δομικών διαχωρισμών μεταξύ των κοινωνικών ομάδων είναι συστατικό στοιχείο ΚΑΙ του δυτικού ΚΑΙ του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Με την κρίση λοιπόν να έχει μονιμοποιηθεί και κανονικοποιηθεί, παρατηρούμε συνεχώς έναν κυκλο κοινωνικών εξεγέρσεων από την χιλή, το καζακστάν και τα κίτρινα γιλέκα ως το κίνημα BLM, το Χονγκ Κονγκ και την αραβική άνοιξη. Εξεγέρσεων που παίρνουν διαφορετικές μορφές και έχουν ενίοτε ετερόκλητα χαρακτηριστικά αλλά έχουν ως συνεκτικά στοιχεία τους την ταξική εκμετάλλευση, την φτώχεια και την επισφάλεια, την πατριαρχική επιβολή, το ρατσιστικό μίσος, την εθνικιστική φρενίτιδα, την υποταγή της ζωής στην οικονομική έκφανση της και το τέλος της ανοχής απέναντι στο σύστημα που το μόνο που εγγυάται με συνέπεια είναι «ασφάλεια» και προετοιμασία για το χειρότερο που έπαιτε. Το οποίο παρουσιάζεται κάθε φορά σε λούπα ως ιστορική αναγκαιότητα. Eξεγέρσεων που άλλοτε καταστέλλονται βίαια με (δια)κρατική παρέμβαση και άλλοτε μορφοποιούνται από τους κυρίαρχους συσχετισμούς σε εμφύλιες συρράξεις και ευρύτερα εκβιαστικά διλήμματα.

Ένα δίλημμα που τίθεται από το δυτικοευρωπαικό σύμπλεγμα συμφερόντων και τους μιντιακούς του μηχανισμούς είναι η αφομοίωση της πολεμικής ρητορικής της αστικοδημοκρατικής δύσης απέναντι στα αυταρχικά συστήματα διακυβέρνησης της ρωσίας της κίνας, της μέσης ανατολής και του ευρύτερου παγκοσμίου νότου. Τα think tanks, οι διακρατικές αλλά και οι πολεμικές συμμαχίες του δυτικού ημισφαιρίου(ΕΕ, ΝΑΤΟ) που διαχωρίζουν πρόσφυγες σε άσπρους-ομόθρησκους και μη (άξιους να ζήσουν ή όχι, άξιους να δουλέψουν στον πάτο της εργασιακής πυραμίδας πάνω από τους μη ευρωπαίου πρόσφυγες) μας καλούν να επιλέξουμε στρατόπεδο. Μας καλούν να αποδεχτούμε τον μιλιταρισμό, το στρατιωτικό υπερεξοπλισμό των ευρωπαϊκών χωρών και την μπατσοποίηση της ζωής εν γένει καθώς και να αποδεχτούμε τον «εξευγενισμένο» πόλεμο των οικονομικών κυρώσεων, θυσιάζοντας κεκτημένα και συλλογικές διεκδικήσεις αιώνων, στο βωμό του πολέμου απέναντι σε έναν «σχιζοειδή μονάρχη». Να αποδεχτούμε την επικείμενη επισιτιστική κρίση των χωρών της αφρικής και της ασίας. Να υποταχτούμε στην κάθετη ανακατανομή του πλούτου προς τα πάνω μέσω της ακρίβειας, του πληθωρισμού και του ενεργειακού τέλματος που παρουσιάζει η ευρωπαϊκή προοπτική. Να συστρατευτούμε με την δυτική μιντιακή προπαγάνδα και να χωνέψουμε τη λογοκρισία και το μινιμάρισμα της πολιτικής μας συμμετοχής στα φρικιαστικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα.

Όσον αφορά την ρωσική εισβολή στην ουκρανία, το ρωσικό κράτος δεν έδωσε κανένα δικαίωμα αμφισβήτησης των πραγματικών του προθέσεων, συνθλίβοντας πόλεις και χωριά, σκοτώνοντας αμάχους, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους, δημιουργώντας έτσι εκατομμύρια πρόσφυγες και κατατρεγμένες. Δεν έκανε διακρίσεις, δεν έκανε υποχωρήσεις φτάνοντας εύλογα στο αποκορύφωμα της καταστολής των φωνών που εναντιώνονται εντός της κρατικής του κυριαρχίας. Η ανθρωπιστική κρίση που προϋπήρχε κυρίως στα ανατολικά της ουκρανίας πέρασε σε μια ολότελα άλλη διάσταση με την ρωσική εισβολή να δίνει την αίσθηση ότι ο χρόνος πάγωσε και πηγαίνει σταθερά προς τα πίσω. Ο ρωσικός παράγοντας επενέβη με αντιεξεγερτικό χαρακτήρα όχι απλώς στην ουκρανία αλλά και στο καζακστάν (εδώ επενέβη και στρατιωτικά) και την λευκορωσία (πολιτικά, διπλωματικα και κατασταλτικά αν και εφόσον το καθεστώς λουκασένκο το ζητήσει). Στη θεμιτή σφαίρα επιρροής του, το ρωσικό κράτος έχει δυναστικά χαρακτηριστικά οπώς και κάθε καπιταλιστικό κράτος.

Στα πολύ «δικά μας» το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο κερδοσκοπεί πάνω στον πόλεμο στην Ουκρανία. Είναι από τους πρώτους που έχουν επενδύσει σε πλοία μεταφοράς υγρού αερίου κι έχουν πλασαριστεί στους πρώτους που θα μεταφέρουν το νέο “μαύρο χρυσό” από τις ΗΠΑ στην Ε.Ε. Από την άλλη σπάνε το εμπάργκο μεταφοράς καυσίμων από τη Ρωσία, χρησιμοποιώντας διάφορους πλάγιους τρόπους . Οι ίδιοι δηλάδη που μέσω του ελληνικού κράτους ρίχνουν λάδι στη φωτιά και απαιτούν τη συνέχιση του πολέμου, είναι οι ίδιοι που κερδοσκοπούν με τη συνεργασία και των “δύο πλευρών” αυτής της διαμάχης, επιβεβαιώνοντας, για μια ακόμη φορά, πως η “σωστή πλευρά της ιστορίας” δεν είναι παρα μόνο η πλευρά των συμφερόντων τους. Για αυτά τα συμφέροντα το ελληνικό κράτος βρίσκεται σε μια φρενίτιδα εξοπλισμών και πολεμικών προετοιμασιών, με αριθμούς ρεκόρ σε σχέση με το ΑΕΠ του εδώ και τριάντα χρόνια. Τα τελευταία χρόνια έχει εξαγγείλει και σταδιακά υλοποιεί ένα τερατώδες εξοπλιστικό πρόγραμμα ύψους 10 δισεκατομμυρίων που χρηματοδοτείται από τις δικές μας πλάτες.

Απέναντι σε όλα τα παραπάνω η απάντηση μας δεν μπορεί να είναι εθνική. Δεν μπορεί γιατί τόσο σε διεθνές επίπεδο αλλά και εντός των καπιταλιστικών μητροπόλεων τα δικά μας συμφέροντα, τα συμφέροντα, οι ανάγκες και οι επιθυμίες των εκτοπισμένων και των καταπιεσμένων, των κυνηγημένων και των εκμεταλλευομενων υποκειμένων μιλούν πολλές γλώσσες και χωράνε όλες τις εθνικότητες. Μια τέτοια απάντηση θέλουμε να δώσουμε στηρίζοντας την διεθνιστική προσπάθεια εκατοντάδων συλλογικοτήτων σε όλη την Ευρώπη την φετινή πρωτομαγιά ενάντια στις πολεμικές μηχανές, όποιο χρώμα και αν είναι βαμμένες. Μια τέτοια απάντηση, όμως, θέλουμε να δώσουμε μαζί -μετανάστριες και ντόπιες- στις τοπικές γειτονιές και στους εγχώριους δρόμους. Από τις φεμινιστικές ομάδες στη Ρωσία ως τους αρνητές στράτευσης στην Ουκρανία, από τους εκτοπισμένους πληθυσμούς και τις προσφύγισσες ως τους αρνητές αυτού -και κάθε καπιταλιστικού- πολέμου να στήσουμε το δικό μας οδόφραγμα στην επέλαση της στρατιωτικοποίηση της ζωής μας, στην πολεμική προετοιμασία και στην εξόντωση κάθε διαφορετικής φωνής.

Την φετινή πρωτομαγιά, την μέρα των εργατικών και κοινωνικών αγώνων σε όλο τον πλανήτη, είμαστε στον δρόμο για να διαδηλώσουμε για το

Μπλοκάρισμα των πολεμικών μηχανών.

Ενάντια σε ΝΑΤΟ και Ρωσία

Ενάντια στην ελληνική κρατική εμπλοκή και συμμετοχή.

Διεθνιστικοί αγώνες ενάντια σε εθνικισμό-μιλιταρισμό

Πολυεθνικοί κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών.

Αντιπολεμική εργατική πρωτομαγια!

Ανοιχτή Αντιπολεμική Συνέλευση